Περίεργα

Υπενθύμιση αρχικής δημοσίευσης :

Κάποια είδη μυρμηγκιών επιτίθενται σε φωλιές άλλων μυρμηγκιών, σκοτώνοντας την "βασίλισσα" και παίρνοντας τους "εργάτες" σαν σκλάβους. Μάλιστα, οι "εισβολείς" εξαναγκάζουν τους "δούλους" να κάνουν τις δυσκολότερες εργασίες.

Όνειρα που προβλέπουν το μέλλον - ή απλά όνειρα;


Ο Robinson που ισχυρίζεται ότι βλέπει όνειρα
που προβλέπουν το μέλλον


Ηνωμένο Βασίλειο. Ο Chris Robinson ισχυρίζεται ότι εδώ και 20 χρόνια βλέπει όνειρα που του αποκαλύπτουν μελλοντικά γεγονότα. Αν αυτό αληθεύει, τότε αναμφισβήτητα του αξίζει ο τίτλος του ‘Ασυνήθιστου Ανθρώπου’, εκείνου που σύμφωνα με τη μαρτυρία ενός αμερικανού καθηγητή, πριν από 6 χρόνια είχε προβλέψει τη μεγάλη τρομοκρατική επίθεση στη Νέα Υόρκη.

Οι απόψεις για την ικανότητα του Robinson να προβλέπει το μέλλον μέσα από τα όνειρά του, διίστανται. Σύμφωνα με τον Sam Wollaston, κριτικό τηλεόρασης από την Guardian, ο Robinson είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος που δεν μπορεί να δει το μέλλον, είναι ένας 'κοινός ψεύτης'.

Αυτό το σχόλιο βέβαια, αγνοεί το γεγονός ότι σε αντίθεση με πολλούς που ισχυρίζονται ότι έχουν υπερφυσικές δυνάμεις ο Robinson (που μένει στα βόρεια του Λονδίνου) συνεργάζεται πρόθυμα με ερευνητές και επιχειρεί να προβλέψει τυχαία επιλεγμένες τοποθεσίες, καταγράφοντας τα όνειρα που βλέπει τη νύχτα. Στην συνέχεια συζητά με τους ερευνητές που τον εξετάζουν σχετικά με τα όνειρά του και τους ακολουθεί στις τυχαία επιλεγμένες τοποθεσίες για να διαπιστωθεί εάν συμφωνούν με όσα είδε στον ύπνο του.

Τότε που βρίσκεται το πρόβλημα;

Ένα από τα προβλήματα με την αξιολόγηση των προβλέψεων του Robinson βρίσκεται στο γεγονός, ότι η αξιολόγηση των στοιχείων που προκύπτουν από τα όνειρά του εξαρτάται από την ερμηνεία των ονείρων αυτών: τη δική του, αλλά και αυτών που τον εξετάζουν. Τα όνειρά του είναι συχνά συμβολικά και όπως δηλώνει ο ίδιος, εδώ και πολλά χρόνια έχει καλλιεργήσει τη δυνατότητα να καταλαβαίνει πολλά από τα σύμβολα που βλέπει στον ύπνο του. Σκύλοι, χιόνι και πάγος για παράδειγμα, αποτελούν ενδείξεις ότι κάτι άσχημο πρόκειται να συμβεί.

Σπανίως θα δει ένα γεγονός όπως ακριβώς πρόκειται να συμβεί, αλλά ακριβώς αυτή η σπάνια περίπτωση είναι που του συνέβη το 2001 όταν εξεταζόταν από τον καθηγητή Gary Schwartz του πανεπιστημίου της Αριζόνα. Ένα πρωί είπε στον Schwartz και σε άλλους μάρτυρες, ότι μόλις πριν από λίγη ώρα είχε ένα τρομερό όνειρο κατά το οποίο αεροσκάφη είχαν προσκρούσει σε ψηλά κτίρια.

Ο Schwartz το αγνόησε θεωρώντας το εφιάλτη και το ξέχασε, μιας και δε σχετιζόταν με τα πειράματα που έκανε εκείνη την εποχή με τον Robinson και τα οποία αφορούσαν τις προβλέψεις του για 12 τυχαίες τοποθεσίες που προσπαθούσε να συνάγει μέσα από τα όνειρά του στα πλαίσια ενός πειράματος. Λίγο αργότερα, στις 11 του Σεπτέμβρη συνέβη το τρομερό γεγονός. Ο Robinson με το όνειρό του αυτό είχε στην πραγματικότητα ένα προφητικό μήνυμα, για την τρομακτική επίθεση που έμελλε να συμβεί στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου της Νέας Υόρκης.
Ο καθηγητής Schwartz εντυπωσιάστηκε με το γεγονός και τέθηκε υπέρ της άποψης ότι ο Robinson είναι ένας ασυνήθιστος άνθρωπος που ονειρεύεται το μέλλον.

Βέβαια, θα μπορούσε κανείς να κάνει αντίλογο, με τον ισχυρισμό ότι ο εφιάλτης του Robinson και τα γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη ήταν απλώς μια σύμπτωση. Ακόμα και τα πειράματα του Schwartz στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα δεν κατάφεραν να αποθαρρύνουν τον σκεπτικισμό του βρετανού καθηγητή Chris French του Goldsmiths College, ο οποίος δήλωσε ότι δεν ήταν αρκετά αυστηρά, χωρίς όμως να εξηγεί το λόγο. Προέβη έτσι σε μια νέα σειρά πειραμάτων, όπου ο Robinson επρόκειτο να μεταφερθεί σε τρεις διαφορετικές τοποθεσίες μέσα σε τρεις ημέρες, αφού πρώτα του είχε ζητηθεί να ονειρευτεί σχετικά με αυτές την προηγούμενη νύχτα.

Ο French ζήτησε από έναν ανεξάρτητο κριτή να εξετάζει τις σημειώσεις του Robinson κάθε πρωί και να προσπαθεί να συγκρίνει τα στοιχεία με 8 περιοχές στόχους που επρόκειτο να τεθούν σε κλήρο, ώστε να επιλεχθεί κάποια από αυτές με τυχαίο τρόπο κάθε μέρα. Ο Robinson κατάφερε να προβλέψει τη μία από τις τρεις περιοχές, κάτι που θεωρείται αποτυχία από επιστημονικής απόψεως.

Ωστόσο ο Robinson και άλλοι, διαφώνησαν με τον χαρακτηρισμό αυτό, υποστηρίζοντας ότι η μία από τις τρεις προσπάθειες ήταν στην ουσία επιτυχής, αν και δε χαρακτηρίστηκε ως τέτοια. Είχε ονειρευτεί μπογιά, χαρτί που ήταν βαμμένο με λευκό χρώμα και έναν άνθρωπο που γνώριζε παλιά από το σχολείο. Η τοποθεσία στόχος αποδείχτηκε ότι ήταν αρκετά ασυνήθιστη. Το 'Ice Bar', ένα μέρος όπου τα πάντα είναι κατασκευασμένα από πάγο, δίνοντας την εντύπωση στρώσεων από λευκό χαρτί.

Ο French και ο συνεργάτης του αξιολόγησαν την περίπτωση ως ανεπιτυχή κι έτσι δόθηκε η εντύπωση ότι ο Robinson δεν μπορούσε να κάνει αυτά που ισχυριζόταν. Εκείνος όμως πιστεύει ότι προέβλεψε δύο από τις τρεις τοποθεσίες, κάτι που θεωρεί ως επιτυχία.

Όποιος και να έχει δίκιο, δεν φτάνουν μόνο μερικά πειράματα για να ερευνήσουν επιστημονικά ένα τόσο αμφισβητήσιμο ζήτημα. Η αναζήτηση αποδείξεων για τέτοιου είδους υποθέσεις είναι δύσκολη και εξαρτάται από την επιλογή της επιστημονικής μεθοδολογίας που θα ακολουθηθεί για την εξέτασή τους. Πέρα από αυτό, η αντιστοίχηση των ονειρικών συμβολισμών με πραγματικά γεγονότα είναι από μόνη της αντιφατική και δέχεται πολλές ερμηνείες.

Χιμπατζήδες που ξεπερνούν στην 'εξυπνάδα' πανεπιστημιακούς φοιτητές!




Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, νεαροί χιμπατζήδες είναι καλύτεροι από τους φοιτητές πανεπιστημίου όσον αφορά στο παίξιμο ενός computer game, που ελέγχει την αριθμητική μνήμη. Τα αποτελέσματα του πειράματος που δημοσιεύτηκαν στις 4 Δεκεμβρίου στο περιοδικό Current Biology, έδειξαν ότι οι φοιτητές δεν κατάφεραν καν να πλησιάσουν τις επιδόσεις των χιμπατζήδων. Ένας νεαρός χιμπατζής που ονομάζεται Ayumu, ο οποίος στον ελεύθερο χρόνο του αγοράζει μόνος του σνακ από το αυτόματο μηχάνημα, επέδειξε σκορ 76% σωστών απαντήσεων μέσα στο παιχνίδι. Ο μέσος όρος των ενήλικων ανθρώπων στο ίδιο παιχνίδι, ήταν μόλις 36%.

Αυτή η έρευνα είναι από τις πρώτες που παρουσιάζουν το ότι, τουλάχιστον κάτω από κάποιες ειδικές περιστάσεις, η μνήμη των χιμπατζήδων μπορεί να υπερέχει από αυτή των ανθρώπων. "Κανένας ενήλικας άνθρωπος δεν κατάφερε να προσεγγίσει το επίπεδο του Ayumu" δηλώνει ο καθηγητής Tetsuro Matsuzawa, διευθυντής του ερευνητικού ινστιτούτου του Πανεπιστημίου του Κιότο.

"Οι νεαροί χιμπατζήδες είναι καλύτεροι από τους ανθρώπους σε έργα μνήμης" λέει ο Matsuzawa. "Οι νεαροί χιμπατζήδες μπορούν να συλλάβουν πολλά αριθμητικά σύμβολα σε μια στιγμή, χωρίς να υπάρχει μείωση της μνημονικής τους απόδοσης, καθώς ο χρόνος που συγκρατούν τα νούμερα στη μνήμη τους ποικίλλει".

Ο Matsuzawa αναφέρεται σε ένα παιχνίδι που μοιάζει με το γνωστό μνημονικό παιχνίδι ταιριάσματος καρτών, που υπάρχει σε πολλούς οικιακούς ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι τρεις νεαροί χιμπατζήδες παίχτες, οι μητέρες τους και άνθρωποι φοιτητές, έλαβαν μέρος σε ένα πειραματικό παιχνίδι, όπου τους παρουσιάστηκε σε μια οθόνη μια σειρά αριθμών, από το 1 έως το 9. Οι αριθμοί αντικαταστάθηκαν στη συνέχεια με λευκά τετράγωνα, τα οποία οι παίχτες θα έπρεπε να αγγίξουν με βάση τις γνώσεις που έχουν για την ακολουθία των αριθμών.

Για παράδειγμα, εάν είχαν εμφανιστεί στην οθόνη οι αριθμοί 2,3,5,8 και 9, ο παίχτης θα έπρεπε να αγγίξει τα λευκά τετράγωνα με αυτή τη σειρά. Αυτό που μπέρδεψε τους ανθρώπους παίχτες ήταν η χρονική διάρκεια που εμφανίστηκαν αρχικά οι αριθμοί στην οθόνη. Όσο πιο μικρή ήταν η διάρκεια, τόσο χειρότερο αποτέλεσμα είχαν στο παιχνίδι.

Αντίθετα, σύμφωνα με τον καθηγητή Matsuzawa, η απόδοση του Ayumu ήταν συνεχώς η ίδια, ανεξάρτητα με τη χρονική διάρκεια που είχε στη διάθεσή του για να κοιτάξει τους αριθμούς. Ο καθηγητής απέτυχε να μπερδέψει τον χιμπατζή, ακόμα και όταν πρόβαλε σ΄ αυτόν 5 νούμερα μέσα σε χρονικό διάστημα 210 χιλιοστών του δευτερολέπτου.

Πρόκειται για κάποιο διαφορετικό και εξαιρετικό είδος μνήμης; Οι μητέρες των χιμπατζήδων καθώς και οι ενήλικοι άνθρωποι είχαν όλοι χειρότερες επιδόσεις από τους νεαρούς χιμπατζήδες, πιθανότατα λόγω ενός φαινομένου που ονομάζεται 'φωτογραφική φαντασία' (eidetic imagery).

"Αυτή είναι μία ειδική μνημονική ικανότητα που περιγράφει την διατήρηση μίας ακριβούς και λεπτομερούς εικόνας μέσα σε μία περίπλοκη σκηνή ή μοτίβο" λέει ο καθηγητής. Πολλά ανθρώπινα παιδιά έχουν επίσης αυτήν την ικανότητα, η οποία όμως εξασθενεί καθώς μεγαλώνουν.

Παρόλο που οι χιμπατζήδες στο φυσικό τους περιβάλλον δεν παίζουν παιχνίδια σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές, χρησιμοποιούν τις ίδιες δεξιότητες για να εκτιμήσουν τον αριθμό των φρούτων που ωριμάζουν επάνω σ' ένα δέντρο, να ιεραρχήσουν τις θέσεις τους μέσα στο κοπάδι τους και να αξιολογήσουν θέσεις και αριθμητική δύναμη των εχθρών τους, μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Ο Matsuzawa θεωρεί ότι υπάρχει μία νοητική ανταλλαγή μεταξύ της μνήμης και της διαδικασίας συμβολισμού, ιδιαίτερα όσον αφορά στην γλώσσα των ανθρώπων. Ίσως αυτό να εξηγεί την φαινομενική παρακμή της μνημονικής ικανότητας, αργότερα.

Ο Δρ. James Anderson, μέλος της πρωτεύουσας ερευνητικής ομάδας της Σκοτίας στο Πανεπιστήμιο του Στίρλινγκ, σχολιάζει ότι η νέα αυτή έρευνα είναι εντυπωσιακή σε πολλά επίπεδα: "Οπωσδήποτε υπάρχει το σημαντικό εύρημα ότι νέοι χιμπατζήδες ξεπερνούν στις επιδόσεις και τους ενήλικους χιμπατζήδες, αλλά και τους ανθρώπους, όσον αφορά έργα με αριθμούς" δηλώνει ο καθηγητής. "Αυτό φυσικά μας οδηγεί να στοχαστούμε επάνω στην ανάπτυξη των γνωστικών δυνατοτήτων που εμπλέκονται σε τέτοια έργα, όχι μόνον όσον αφορά στην ανάπτυξη κάποιου υποκειμένου, αλλά αναφορικά με τις δυνατότητες ολόκληρου του είδους" συμπληρώνει.

"Η συγκεκριμένη έρευνα αποτελεί εξάλλου ένα έξοχο παράδειγμα, σχετικά με το πώς καλά εργαστηριακά πειράματα, μπορούν να αποκαλύψουν δυνατότητες που θα ήταν πολύ δύσκολο να ανιχνευτούν, εάν όχι αδύνατο, μέσω μελέτης που χρησιμοποιεί μόνο παρατηρήσεις".

Μαύρη γάτα: μυστήριο, μύθος και συμβολισμός


H αιγυπτιακή θεά της μαγείας, Bastet

Κανένα άλλο είδος γάτας, καθαρόαιμο ή όχι, δεν είναι περισσότερο βουτηγμένο στο μύθο και το μυστήριο, όσο είναι η μαύρη γάτα. Από το βασικό χαρακτηρισμό «καλότυχη κακότυχη», μέχρι τον περίπλοκο συμβολισμό που σχετίζεται με διαφορετικές χώρες, οι μαύρες γάτες έχουν υπάρξει τμήμα της πολιτιστικής ιστορίας του κόσμου, από την αυγή του καταγεγραμμένου χρόνου.

Χωρίς αμφιβολία, η πιο κοινή συσχέτιση αφορά τις μάγισσες και τις μαύρες γάτες ως οικείες τους, μαζί με βατράχους, πουλιά και φίδια. Οι παγανιστικές θρησκείες στην Ευρώπη είχαν τη μαγεία ως κυρίαρχή τους πίστη και αυτή σχετιζόταν με ζώα της φύσης, συμπεριλαμβανομένων των γάτων. Καθώς ο Χριστιανισμός έγινε πιο ισχυρός, το 15ο αιώνα το κυνήγι μαγισσών επικεντρώθηκε γύρω από ηλικιωμένες γυναίκες, που ήταν πιο πιθανό να ζουν μόνες τους και να έχουν γάτες ως συντροφιά.

Οι γυναίκες έγιναν ο κύριος στόχος μομφής αν κάποιο είδος καταστροφής χτυπούσε κάποιο χωριό, ιδιαίτερα αν είχαν ένα γάτο που ήταν μαύρος, το χρώμα της μαγείας και του μυστηρίου. Αφθονούν οι ιστορίες σχετικά με μεταμορφώσεις, στις οποίες κάποια γάτα τραυματιζόταν κατά τη διάρκεια που είχε κάποια μάχη με δεισιδαίμονες ανθρώπους. Την ημέρα οι γυναίκες που είχαν συσχετιστεί με τις γάτες βρισκόντουσαν να έχουν παρόμοια τραύματα. Η εικόνα μιας μάγισσας να καίγεται στον πάσσαλο μαζί με τη γατίσια συντροφιά της είναι βαθιά χαραγμένη στην ιστορία, ακόμη και μέσα στην παράδοση της Αμερικής το 17ο αιώνα. Υπήρχε ακόμη η πεποίθηση ότι οι γάτες θυσιάζονταν από μάγισσες κατά τη διάρκεια των τελετουργικών τους, αλλά αυτό έρχεται σε αντίφαση με το φιλικό προς τη φύση πνεύμα της μαγείας.

Είναι κάποιες φορές δύσκολο να διακρίνει κανείς τη μυθολογία της μαύρης γάτας από τις γάτες γενικά. Η εικόνα της γάτας που περιτυλίγεται σε ένα κύκλο όπως ένα ερπετό, μπορεί να ερμηνευτεί ως σύμβολο της αιωνιότητας ή ακόμα και ως σύμβολο της κόλασης, που οδηγεί στη δοξασία ότι οι μαύρες γάτες είναι μοχθηρές.

Υπάρχει ακόμη η εικόνα του κοσμικού Καταστροφέα, στην οποία η γάτα και το φίδι παλεύουν μεταξύ τους. Καθώς η ουράνια γάτα του ηλιακού θεού Ρα πάλεψε με το σκοτάδι της νύχτας, ο Καταστροφέας πήρε τη μορφή ενός φιδιού. Ωστόσο, το φίδι μπορεί να είναι επίσης ένα σύμβολο φωτός και ζωής. Καθώς ο ήλιος έδυε, έπαιρνε τη μορφή ενός φλεγόμενου φιδιού και η γάτα τότε γινότανε σκοτάδι, θάνατος και χάος. Οι Καταστροφείς δεν είναι ούτε αρσενικοί, ούτε θηλυκοί, αν και η περιβάλλουσα άποψη για τη γάτα την οδηγούσε στο να εμφανίζεται ως ένα σύμβολο για την σκοτεινότερη πλευρά της θηλυκότητας.

Ως τέτοια η μαύρη γάτα έγινε μια από τις μεγαλύτερες θεότητες της καταστροφής, γνωστή για το παιχνίδι της γάτας και του ποντικιού με τους νεαρούς θεούς της γονιμότητας της άνοιξης. Έκανε έρωτα μαζί τους, τους ευνούχιζε και τέλος τους σκότωνε.

Δύο μαύρες γάτες έσερναν το άρμα της ηλιακής θεάς Φρέγια. Οδηγώντας τις Βαλκυρίες έγινε γνωστή ως η θεά του θανάτου. Στη Γερμανία ήταν γνωστή ως Χελ και αντιπροσώπευε την καταστρεπτικότητα του χειμώνα. Ως ένας φορέας της Χελ, η μαύρη γάτα θεωρούνταν από πολλούς ως ένας οιωνός του θανάτου. Πολλές ιστορίες λέγονται για φαντάσματα μαύρων γατών, που εθεάθησαν από ανθρώπους στο κρεβάτι του θανάτου τους, ή από τους συγγενείς τους. Οι Γερμανοί και οι Ιταλοί πίστευαν ότι αν μια μαύρη γάτα πηδούσε πάνω στο κρεβάτι ενός άρρωστου ανθρώπου, ο θάνατός του ήταν αναπόφευκτος.

Οι Αιγύπτιοι ήταν γνωστό ότι ειδωλοποιούσαν τις γάτες και τους φερόντουσαν όπως στους βασιλείς. Βρέθηκε ένα νεκροταφείο που περιείχε χιλιάδες μούμιες από μαύρες γάτες. Ο φόνος μιας γάτας τιμωρούνταν με θάνατο. Έβλεπαν τη γάτα ως ένα νυχτερινό πλάσμα, που περπατούσε στις σκιές με μεγάλη αυτοπεποίθηση, με την τέλεια ικανότητα να νιώθει και να αισθάνεται το περιβάλλον στο σκοτάδι της νύχτας. Για το λόγο αυτό θεωρούνταν ως ένα ζώο σύμβολο της μεταθανάτιας ύπαρξης.

Στη Βρετανία και την Ιαπωνία αν ο δρόμος ενός ανθρώπου διασταυρωνόταν με μιας γάτας, αυτό θα του έφερνε καλοτυχία, αλλά η ίδια συγκυρία θεωρείται ως κακοτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες και διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες. Μια σκωτική πρόληψη θεωρεί τη θέαση μιας μαύρης γάτας στη βεράντα ενός σπιτιού ως σημάδι ευημερίας. Οι αγρότες της Λάτβια πιστεύουν ότι οι μαύρες γάτες στις δεξαμενές των σπόρων τους είναι το πνεύμα του Rungis, ενός θεού της συγκομιδής. Σε αντίθεση, οι κινέζοι πίστευαν ότι οι μαύρες γάτες ήταν οι προάγγελοι λιμών και φτώχειας.

Στη Φιλανδία θεωρούσαν ότι οι μαύρες γάτες μετέφεραν τις ψυχές των νεκρών στον άλλο κόσμο. Οι Κέλτες πίστευαν ότι οι μαύρες γάτες ήταν μετεμψυχωμένα όντα, ικανά να βλέπουν στο μέλλον. Στην Ινδία πιστεύεται ότι μια μετενσαρκωμένη ψυχή θα μπορούσε να απελευθερωθεί ρίχνοντας μια μαύρη γάτα μέσα σε μια φωτιά. Στη Βεγγάλη οι γυναίκες του λαού μπορούσαν να μετατρέψουν την ψυχή τους σε μαύρη γάτα και πίστευαν πως οποιοδήποτε κακό πάθαινε η γάτα θα το υπέφερε και η γυναίκα. Στη Νορμανδία υπήρχε η δοξασία, πως εάν κάποιος διασταυρώσει την πορεία του με την πορεία μιας γάτας στο φως του φεγγαριού, ήταν πολύ πιθανό να πεθάνει από επιδημία, ενώ στη Ρωσία έπρεπε κανείς σ' αυτήν την περίπτωση να αλλάξει δρόμο ή να τον περάσει κρατώντας ένα κουμπί. Ωστόσο, η μπλε γάτα (το μπλε θεωρείται ως λιγότερο έντονο μαύρο) της Ρωσίας, ήταν το αγαπημένο ζώο του Τσάρου Νικόλαου Ι και θεωρούνταν πως έφερνε καλοτυχία.

Οι μαύρες γάτες έχουν χρησιμοποιηθεί με μεγάλη συχνότητα στον χώρο της διαφήμισης. Το άρωμα 'My Sin', τα πυροτεχνήματα 'Black Cat' και το ομώνυμο ταϊλανδέζικο Ουίσκι, χρησιμοποιούν την εικόνα της στο λογότυπό τους. Η εταιρία Carreras που κατασκεύαζε στην Αγγλία τσιγάρα από τα μέσα του 1800 μέχρι το 1950, χρησιμοποιούσε μια μαύρη γάτα ως λογότυπο στα πακέτα της. Η βιομηχανία της εταιρίας άνοιξε το 1928 και στην πρόσοψή της είχε μια αναπαράσταση που αποτελούνταν από δύο μπρούτζινες γάτες με ύψος 2 μέτρα η καθεμία και οι οποίες φύλαγαν την κύρια είσοδο, ενώ την πρόσοψη συμπλήρωναν 10 ακόμα μαύρες γάτες. Το σχέδιο του κτιρίου είχε αντλήσει έμπνευση από την ανακάλυψη του τύμβου του Τουταγχαμών και του ναού της Βούβαστις, της θεάς που είχε γατίσιο κεφάλι.

Σε πολιτικό επίπεδο η μαύρη γάτα έχει συνδεθεί με τον αναρχισμό και ακόμα και σήμερα αποτελεί σύμβολο της εργατικής κίνησης. Σε κοινωνικό επίπεδο οι μαύρες γάτες της εποχής μας κυκλοφορούν άνετα σε διαμερίσματα φορώντας ονόματα όπως 'Όνυξ', 'Έβενος', 'Σκιά', κ.λπ.. Ολοένα και αποσυνδέονται από το μυστηριώδες παρελθόν τους, υπάρχουν όμως και εκείνοι που διστάζουν μα υιοθετήσουν μια τέτοια γάτα, χωρίς να ομολογούν ανοιχτά την πρόληψή τους. Όποια κι αν είναι η ερμηνεία που δίνουμε σήμερα στις μαύρες γάτες, το σίγουρο είναι ότι η φήμη τους (όποια κι αν είναι αυτή) δεν είναι αβάσιμη.

Κυλά ο χρόνος πιο αργά όταν βρισκόμαστε σε κίνδυνο;


bungee jumping


Στις μάχες του Matrix, ο Neo μπορούσε να αποφύγει τις σφαίρες που του έριχναν, επειδή ο χρόνος κυλούσε αργότερα γι’ αυτόν. Και στον πραγματικό κόσμο, άνθρωποι που βρίσκονται σε κίνδυνο συχνά νιώθουν ότι ο χρόνος γι΄ αυτούς τρέχει με πιο αργή ταχύτητα. Αυτή η διαστρέβλωση του χρόνου δεν οφείλεται στην επιτάχυνση της εγκεφαλικής λειτουργίας λόγω της αδρεναλίνης, αλλά αντίθετα, η αίσθηση αυτή φαίνεται πως αποτελεί ένα είδος ψευδαίσθησης, όπως υποστηρίζει μία ομάδα ερευνητών από το πανεπιστήμιο του Houston.

Για να διαπιστώσουν εάν ο κίνδυνος μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να αντιληφθούν ότι ο χρόνος κυλάει πιο αργά, επιστήμονες του Baylor College της Ιατρικής Σχολής του Houston, προσπάθησαν να διεξάγουν μία έρευνα στην οποία τρόμαζαν εθελοντές. Οι τεχνικές που μοιάζουν με παιχνίδια που συναντά κανείς σε Λούνα Παρκ δεν ήταν ικανές να προκαλέσουν τέτοιον κίνδυνο που να μπορέσει να αργοπορήσει τον χρόνο.

Έτσι, οι ερευνητές δοκίμασαν να 'πετάξουν' τους εθελοντές στο κενό, από μεγάλο ύψος. Τους ζήτησαν να βουτήξουν με την πλάτη στο κενό χωρίς προστατευτικά σκοινιά, σε ένα ειδικό δίχτυ που ανέκοπτε την πτώση τους. Τα 3 δευτερόλεπτα πτώσης από ύψος 45 μέτρων, στάθηκαν ικανά να 'κόψουν τη χολή' των εθελοντών. "Είναι το πιο τρομακτικό πράγμα που έχω κάνει ποτέ στη ζωή μου" δήλωσε ο ερευνητής David Eagleman, νευροεπιστήμονας του ιατρικού κολεγίου Baylor. "Ήξερα ότι ήταν απολύτως ασφαλές, όπως επίσης ότι ήταν ο τέλειος τρόπος για να προκληθεί στους ανθρώπους η αίσθηση ότι αυτό που τους συνέβαινε διαρκούσε περισσότερο χρόνο".

Πράγματι, οι εθελοντές εκτίμησαν ότι η δική τους πτώση ήταν κατά ένα τρίτο διαρκέστερη από την πτώση των άλλων εθελοντών, την οποία παρακολουθούσαν.

Για να διαπιστώσει ο Eagleman και οι συνεργάτες του, εάν αυτή η τεχνητά προκαλούμενη αίσθηση κινδύνου, μπορούσε να κάνει τους εθελοντές να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται περισσότερα πράγματα μέσα στον ίδιο χρόνο, κατασκεύασε μια συσκευή που λέγεται 'χρονόμετρο αντίληψης' και το οποίο ήταν δεμένο στους καρπούς των εθελοντών. Η συσκευή που έμοιαζε με ρολόι, εμφάνιζε αριθμούς στην οθόνη της. Οι επιστήμονες μπορούσαν να ρυθμίσουν την ταχύτητα με την οποία εμφανιζόντουσαν οι αριθμοί, τόσο ώστε να είναι πολύ γρήγοροι και να μην μπορεί κανείς να τους δει υπό φυσιολογικές συνθήκες.

Εάν η λειτουργία του εγκεφάλου επιταχύνεται στον κίνδυνο, οι ερευνητές θεώρησαν ότι οι αριθμοί στο 'χρονόμετρο αντίληψης' θα εμφανίζονταν αρκετά αργά, ώστε να μπορούν να διαβαστούν από τους εθελοντές κατά τη διάρκεια της πτώσης τους.

Ωστόσο, βρέθηκε ότι οι εθελοντές δεν μπορούσαν να διαβάσουν τους αριθμούς πιο γρήγορα από όσο μπορούσαν να τους διαβάσουν όταν αυτοί εμφανίζονται σε κανονικές ταχύτητες.

"Ανακαλύψαμε ότι οι άνθρωποι δεν είναι σαν τον Neo στο Matrix, που μπορεί να αποφεύγει τις σφαίρες σε slow motion", δήλωσε ο Eagleman.

Τέχνασμα της μνήμης

Κάποιες φορές, η στρέβλωση του χρόνου φαίνεται ότι οφείλεται σε ένα τέχνασμα που κάνει η ίδια η μνήμη του ανθρώπου. Όταν κάποιος φοβάται, μία εγκεφαλική περιοχή που λέγεται αμυγδαλή γίνεται πιο ενεργή, παράγοντας περισσότερες αναμνήσεις που προστίθενται σε αυτές που παράγονται υπό φυσιολογικές συνθήκες από άλλα μέρη του εγκεφάλου.

"Κατά αυτόν τον τρόπο, τρομακτικά γεγονότα είναι συνδεδεμένα με πιο πλούσιες και πιο πυκνές αναμνήσεις" εξηγεί ο Eagleman. Και όσο περισσότερες αναμνήσεις μπορεί να έχει κανείς από ένα γεγονός, τόσο πιο μεγάλη διάρκεια πιστεύει ότι έχει το γεγονός αυτό".

Προσθέτει ότι αυτή η ψευδαίσθηση "σχετίζεται με το φαινόμενο, ότι ο χρόνος μοιάζει σα να τρέχει γρηγορότερα καθώς ο άνθρωπος μεγαλώνει. Όταν κάποιος είναι παιδί, έχει πλούσιες αναμνήσεις για κάθε του εμπειρία. Όταν μεγαλώνει, έχοντας δει περισσότερα πράγματα οι αναμνήσεις που του δημιουργούνται είναι λιγότερες. Έτσι, όταν ένα παιδί θυμάται πως ήταν το καλοκαίρι που πέρασε, του φαίνεται σα μια αιωνιότητα, ενώ οι μεγάλοι δεν καταλαβαίνουν πότε πρόλαβε και τέλειωσε".

Αυτή η έρευνα θα μπορούσε να βοηθήσει στην καλύτερη κατανόηση των δυσλειτουργιών που σχετίζονται με τον χρόνο, όπως η σχιζοφρένεια. Ο Eagleman θεωρεί ότι χρειάζεται πολύ δουλειά για να κατανοήσουμε αυτήν τη μηχανή 'εικονικής πραγματικότητας' στην οποία είμαστε όλοι παγιδευμένοι.

Οι έρευνες για διάφορες διαστάσεις του θέματος της αντίληψης είναι πολλές και συχνά αντιφατικές μεταξύ τους. Το σίγουρο είναι πως έχουμε να μάθουμε πολλά ακόμα για τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και για τους μηχανισμούς μέσω των οποίων σχηματίζουμε εικόνες και για τον εαυτό μας, αλλά και για τα πάντα γύρω από εμάς.

Ο χρόνος είναι δισδιάστατος! Η μία του διάσταση μας είχε ξεφύγει...

Θα μπορούσε η έννοια του ‘υπερχρόνου’ να συντελέσει στην ανάπτυξη μιας θεωρίας των πάντων;




Ένας επιστήμονας από το τμήμα Φυσικής και Αστρονομίας του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια συνέταξε μία παράξενη πρόταση που αφορά στο ότι υπάρχουν δύο διαστάσεις χρόνου και όχι μία όπως μέχρι στιγμής υποθέταμε. Πρότεινε ακόμα και τον τρόπο για να ελεγχθεί πειραματικά η πρωτοφανής αυτή ιδέα, στο έτος που μας έρχεται.

Ο χρόνος δεν είναι πλέον μία απλή γραμμή που έρχεται από το παρελθόν και πηγαίνει στο μέλλον μέσα σε έναν τετραδιάστατο κόσμο που περιλαμβάνει τρεις χωρικές διαστάσεις και μία τέταρτη χρονική διάσταση. Αντίθετα, ο φυσικός Itzhak Bars οραματίζεται το πέρασμα των χρονικών στιγμών με τη μορφή καμπύλων που είναι ενσωματωμένες σε ένα πλέγμα έξι διαστάσεων, δύο εκ των οποίων αφορούν στον χρόνο και οι υπόλοιπες στον χώρο. "Δεν υπάρχει μόνο μία διάσταση του χρόνου", δηλώνει ο Itzhak Bars του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια στο Λος Άντζελες. "Υπάρχουν δύο. Μία ολόκληρη διάσταση χρόνου και ακόμα μία διάσταση χώρου είχαν μέχρι τώρα περάσει τελείως απαρατήρητες σ' εμάς."

Ισχυρίζεται πως η θεωρία του που ονομάζεται 'φυσική δύο χρόνων' (Two time Physics ή 2T-Physics) και την οποία ανέπτυσσε για περισσότερο από μία δεκαετία, μπορεί να βοηθήσει να λυθούν προβλήματα σχετικά με τις ήδη υπάρχουσες κοσμολογικές θεωρίες και ιδιαίτερα, έχει σημαντική προβλεπτικότητα που μπορεί να ελεγχθεί σε ένα προσεχές πείραμα με σωματίδια. Εάν επιβεβαιωθεί, θα μπορούσε να ανοίξει το δρόμο για μία ΄θεωρία των πάντων' που ενώνει όλους τους φυσικούς νόμους του σύμπαντος σε έναν, και ιδιαίτερα την γενική σχετικότητα που εξηγεί τη βαρύτητα και τη δομή του σύμπαντος σε μεγάλη κλίμακα, με την κβαντική θεωρία που εξηγεί τα φαινόμενα του υποατομικού κόσμου.

Στην αναζήτηση μιας θεωρίας που θα μπορούσε να αγκαλιάζει τα πάντα, οι επιστήμονες για δεκαετίες προσθέτουν στις εξισώσεις τους όλο και περισσότερες χωρικές (αλλά πολύ μικρής κλίμακας) διαστάσεις. Ήδη από το 1920 οι μαθηματικοί ανακάλυψαν ότι η εισαγωγή μιας τέταρτης χωρικής διάστασης θα μπορούσε να βοηθήσει στη συμφιλίωση των θεωριών για τον ηλεκτρομαγνητισμό και τη βαρύτητα. Σήμερα, θεωρητικοί φυσικομαθηματικοί μελετούν μία θεωρία που λέγεται 'θεωρία Μ' και που προσθέτει ακόμα μία διάσταση, προτείνοντας ένα σύνολο 11 διαστάσεων, 10 χωρικών και μίας χρονικής.

Μέχρι στιγμής όμως, υπήρχε μια επιφύλαξη όσον αφορά στη μελέτη της χρονικής διάστασης, επειδή εμπεριέχει μη αναμενόμενες συνέπειες, όπως το ταξίδι στον χρόνο. Εάν άλλαζε η εικόνα που έχουμε για τον χρόνο από μία γραμμή σε ένα επίπεδο (δηλαδή από μία σε δύο διαστάσεις), θα σήμαινε πως η πορεία μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος θα μπορούσε να σχηματίσει βρόγχο, επιτρέποντας την μετακίνηση μπροστά και πίσω στον χρόνο ή ακόμα και το πασίγνωστο 'παράδοξο του παππού', σύμφωνα με το οποίο, θα μπορούσε κανείς να ταξιδέψει στο παρελθόν και να σκοτώσει τον παππού του πριν από τη γέννηση της μητέρας του, αποτρέποντας έτσι τη γέννηση του ιδίου!

Ο Bars παρατήρησε για πρώτη φορά ενδείξεις που συνηγορούσαν στην ύπαρξη μιας επιπλέον διάστασης, στα πλαίσια της θεωρίας Μ το 1995, και όταν το ερεύνησε περισσότερο ανακάλυψε πως το 'παράδοξο του παππού' και άλλοι φόβοι που σχετίζονται με τα ταξίδια στο χρόνο, θα μπορούσαν να ξεπεραστούν εάν γινόταν χρήση μίας νέας μορφής συμμετρίας (όσον αφορά στη σχέση μεταξύ της θέσης και της ορμής ενός αντικειμένου). Αυτή είναι η συμμετρία που θα μπορούσε να βοηθήσει να εναρμονιστούν οι δύο ισχυρότερες θεωρίες της φυσικής του 20ου αιώνα, δηλαδή η κβαντομηχανική και η σχετικότητα.

Η πρόσθεση μία επιπλέον διάστασης χρόνου δεν μπορεί να λύσει τα πάντα ωστόσο. Για να προκύψουν εξισώσεις που θα μπορούν να λειτουργήσουν με τη νέα μορφή συμμετρίας που περιγράφει τον κόσμο με ακρίβεια, χρειάζεται επίσης και μία επιπλέον διάσταση χώρου (μεγάλης κλίμακας), δίνοντας ένα σύνολο τεσσάρων χωρικών διαστάσεων. Σύμφωνα με τον Bars, ο γνωστός τετραδιάστατος κόσμος που παρατηρούμε γύρω μας είναι μερικώς μία 'σκιά' της εξαδιάστατης πραγματικότητας, όπως ένα χέρι μπορεί να παράγει διαφορετικές σκιές σε έναν τοίχο εάν το φωτίσουμε από διαφορετικές γωνίες. Αν και δεν μπορούμε να αντιληφθούμε άμεσα την επιπλέον χρονική διάσταση, μπορούμε να έχουμε μία εποπτεία της έννοιας μέσω των διαφορετικών προοπτικών από τις διαφορετικές 'σκιές'.

Ο Bars ακόμα αναφέρεται σε ήδη υπάρχουσες ενδείξεις που συνηγορούν στη θεωρία του και αφορούν φυσικά φαινόμενα σε μακροσκοπική και μικροσκοπική κλίμακα. Επιπλέον, πιστεύει πως περισσότερα ακόμα στοιχεία θα προκύψουν όταν τον επόμενο χρόνο θα γίνουν πειράματα σύγκρουσης σωματιδίων στο CERN της Γενεύης, που θα δημιουργήσουν, άγνωστα μέχρι στιγμής, 'υπερσυμμετρικά' σωματίδια.

Η θεωρία του Bars μας βάζει απέναντι σε ένα ερώτημα: αποτελεί η πρότασή του μία μαθηματική μόνο σύλληψη, ή μία πραγματική φυσική οντότητα;

Εκείνος, επιμένει ότι οι επιπλέον διαστάσεις του, είναι κάτι περισσότερο από μαθηματικές επινοήσεις. Πιστεύει ότι υπάρχουν πραγματικά και είναι τόσο αληθινές όσο οι τρεις διαστάσεις του χώρου και η μία διάσταση του χρόνου, που μέχρι στιγμής είχαμε εντάξει στη σύλληψή μας για την πραγματικότητα.

Τα 9 μεγαλύτερα μυστήρια του Νου και της Ζωής

Ζούμε σε έναν κατά το μεγαλύτερο μέρος άγνωστο και ίσως κάπως μυστηριώδη κόσμο, προσπαθώντας από τις πιο μακρινές στιγμές του παρελθόντος να ξεκλειδώσουμε τα μυστικά του, που είναι και τα μυστικά της ύπαρξής μας. Χιλιάδες είναι τα ερωτήματα που έχουν διατυπωθεί ανά τους αιώνες, κάποια από αυτά απαντήθηκαν, κάποια άλλα όχι. Πολλές φορές δε φαίνεται, πως μια απάντηση γεννάει και νέα ερωτήματα. Κάπως έτσι έγινε και με το νου του ανθρώπου. Βαδίζοντας στον 21ο αιώνα η σύγχρονη επιστήμη έχει προσεγγίσει σε μεγάλο βαθμό την κατανόηση νοητικών λειτουργιών, που πριν από μερικούς αιώνες φαινόντουσαν ερωτήματα που θα παρέμεναν για πάντα μυστηριώδη. Τα έχει όμως απαντήσει, ή απλά άνοιξε το κουτί της Πανδώρας;

Όνειρα

Αν ρωτούσατε 10 ανθρώπους σχετικά με τη φύση των ονείρων, πιθανότατα θα παίρνατε 10 διαφορετικές απαντήσεις. Κι αυτό, επειδή οι επιστήμονες ακόμα προσπαθούν να λύσουν το μυστήριο. Μία πιθανότητα: τα όνειρα ασκούν το νου ενεργοποιώντας συνάψεις μεταξύ νευρικών κυττάρων. Άλλη θεωρία είναι ότι οι άνθρωποι ονειρεύονται για στόχους και αισθήματα που δεν πραγματώθηκαν κατά τη διάρκεια της ημέρας και η διαδικασία των ονείρων βοηθάει στη στερεοποίηση των σκέψεων και των αναμνήσεων. Γενικά, οι επιστήμονες συμφωνούν ότι ονειρευόμαστε κυρίως κατά τη διάρκεια του βαθύτερου σταδίου του ύπνου, του ονομαζόμενου ύπνου REM (REM: Rapid Eye Movement γρήγορη κίνηση των ματιών), αν και συμβαίνει να βλέπουμε όνειρα και στα υπόλοιπα στάδια του ύπνου.


Αισθήσεις από μέλη φαντάσματα

Υπολογίζεται πως περίπου το 80% των αναπήρων (με κολοβώματα) έχουν αισθήσεις που περιλαμβάνουν θερμότητα, φαγούρα, πίεση και πόνο και που προέρχονται από το αφαιρεμένο μέλος. Τα άτομα που βιώνουν αυτό το φαινόμενο, το οποίο είναι γνωστό ως 'μέλος φάντασμα', νιώθουν σαν το μέλος που έχουν χάσει να είναι ακόμα μέρος του σώματός τους. Μία εξήγηση θεωρεί ότι τα νεύρα που αντιστοιχούν στο απολεσθέν μέλος δημιουργούν νέες συνδέσεις με τον νωτιαίο μυελό και συνεχίζουν να στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο σα να υπήρχε το μέλος ακόμα εκεί. Μια άλλη πιθανότητα είναι πως ο εγκέφαλος είναι ρυθμισμένος να λειτουργεί θεωρώντας πως υπάρχει ολόκληρο το σώμα, δηλαδή ο νους συνεχίζει να διατηρεί ένα σχεδιάγραμμα του σώματος στο οποίο περιλαμβάνει όλα τα μέλη του.

Το βιολογικό ρολόι

Βρίσκεται στον υποθάλαμο και ονομάζεται υπερχιασματικός πυρήνας, ή βιολογικό ρολόι και προγραμματίζει το σώμα να ακολουθεί έναν ρυθμό 24 ωρών (κιρκαδιανός ρυθμός). Το πιο ευδιάκριτο αποτέλεσμα του κιρκαδιανού ρυθμού είναι ο κύκλος του ύπνου και της εγρήγορσης, αλλά το βιολογικό ρολόι επίσης ελέγχει τη λειτουργία της πέψης, τη θερμοκρασία του σώματος, την πίεση του αίματος και την παραγωγή ορμονών. Ερευνητές έχουν βρει ότι η ένταση του φωτός μπορεί να προσαρμόσει το ρολόι προς τα μπρος ή προς τα πίσω, ρυθμίζοντας την έκκριση της ορμόνης μελατονίνη. Η τελευταία διαφωνία αφορά στο εάν συμπληρώματα μελατονίνης θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην πρόληψη του jet lag, το σύνδρομο που προκαλείται όταν κάποιος πετάει με αεροπλάνο διασχίζοντας διαφορετικές ζώνες ώρας.

Μνήμη

Κάποιες εμπειρίες είναι δύσκολες να τις ξεχάσουμε, όπως ίσως το πρώτο φιλί. Αλλά πως διατηρείται όλη αυτή η 'ταινιοθήκη' της ζωής μας; Χρησιμοποιώντας εγκεφαλο-απεικονιστικές τεχνικές, οι επιστήμονες προσπαθούν να αποκαλύψουν τους μηχανισμούς που είναι υπεύθυνοι για τη δημιουργία και την αποθήκευση των αναμνήσεων. Έχουν ανακαλύψει ότι ο ιππόκαμπος που βρίσκεται στη φαιά ουσία του εγκεφάλου, θα μπορούσε να λειτουργεί σαν ένα κουτί μνήμης. Αλλά αυτή η περιοχή διατήρησης των μνημών δεν είναι πλήρως διακριτή. Προκύπτει πως τόσο αληθινές, όσο και ψευδείς αναμνήσεις μπορούν να ενεργοποιήσουν ίδιες εγκεφαλικές περιοχές. Για να ανακληθεί η πραγματική ανάμνηση, κάποιοι ερευνητές ζητούν σε ένα υποκείμενο να την ανακαλέσει μαζί με τα περιβάλλοντα γεγονότα που σχετίζονται μ' αυτή, κάτι που είναι δύσκολο εάν το γεγονός δεν έχει συμβεί στην πραγματικότητα.

Γέλιο

Το γέλιο αποτελεί μία από τις πιο δυσνόητες ανθρώπινες συμπεριφορές. Επιστήμονες έχουν βρει πως κατά τη διάρκεια μιας περιόδου 'καλού γέλιου' ενεργοποιούνται τρεις εγκεφαλικές περιοχές: μία που αφορά τις νοητικές διεργασίες που συντελούν στην κατανόηση του αστείου, μία κινητική περιοχή που δίνει την χαρακτηριστική για το γέλιο κίνηση των μυών και μία συναισθηματική περιοχή που δίνει το αίσθημα της ιλαρότητας. Αλλά παραμένει άγνωστο γιατί ένα άτομο γελάει με τα ανόητα αστεία κάποιου φίλου του, ενώ κάποιο άλλο άτομο ξεκαρδίζεται παρακολουθώντας μία ταινία τρόμου. Ο John Morreall, που είναι ένας από τους σημαντικότερους ερευνητές του χιούμορ στο Κολέγιο William και Mary, βρήκε ότι το γέλιο είναι μία παιχνιδιάρικη αντίδραση σε ιστορίες που δεν παρουσιάζουν μία εννοιολογική συνάφεια που θα περιμέναμε. Άλλοι ερευνητές του πεδίου τονίζουν ότι το γέλιο είναι ένας τρόπος μη λεκτικής επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων που υποδηλώνει ότι αυτός που γελάει βρίσκεται σε κέφι. Ένα είναι σίγουρο: το γέλιο μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα.

Κληρονομικότητα ή περιβάλλον

Σ' αυτή τη μακρόχρονη μάχη σχετικά με το εάν οι σκέψεις και οι προσωπικότητές μας ελέγχονται από γονίδια ή από το περιβάλλον, οι επιστήμονες έχουν έναν πειστικό όγκο στοιχείων που υποδηλώνει ότι ισχύουν ταυτόχρονα και τα δύο. Η δυνατότητα της μελέτης μεμονωμένων γονιδίων παρέχει ενδείξεις πως λίγο έλεγχο έχουμε επάνω στην κληρονομικότητά μας, ωστόσο σε πολλά πεδία, η άσκηση συγκεκριμένων πιέσεων και μεθόδων ανατροφής έχουν δείξει ισχυρή επίδραση σχετικά με το ποιοι είμαστε και τι κάνουμε.

Γιατί γερνάμε

Η αθανασία είναι μόνο για τις ταινίες του Hollywood. Αλλά γιατί γερνούν οι άνθρωποι; Γεννιόμαστε με ένα εύρωστο σώμα γεμάτο με μηχανισμός για να καταπολεμούν την ασθένεια και τους τραυματισμούς, που θα περίμενε κανείς ότι θα εξακολουθούσαν να μας προστατεύουν από δύσκαμπτες αρθρώσεις και άλλες ασθένειες που εμφανίζονται καθώς μεγαλώνουμε. Αλλά καθώς γινόμαστε μεγαλύτεροι, οι μηχανισμοί επιδιόρθωσης του σώματός μας αρχίζουν να μας εγκαταλείπουν. Ως αποτέλεσμα, η αντοχή μας απέναντι σε φυσικούς τραυματισμούς και φορτία ολοένα και μειώνεται. Οι θεωρίες που εξετάζουν το γιατί γερνάμε διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: 1) όπως όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, η γήρανση θα μπορούσε να είναι απλά ένα τμήμα της ανθρώπινης γενετικής και με κάποιον τρόπο είναι ευεργετική για εμάς, 2) στην λιγότερο αισιόδοξη θέαση, η γήρανση δεν επιτελεί κανέναν σκοπό, αλλά είναι αποτέλεσμα της καταστροφής των κυττάρων που γίνεται κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Κάποιοι λίγοι ερευνητές ωστόσο, πιστεύουν ότι η επιστήμη θα καταφέρει τελικά να επιβραδύνει τη γήρανση, τουλάχιστον τόσο ώστε να ζούμε διπλάσιο χρόνο από όσο ζούμε τώρα.

Κρυογονική

Το να ζει κανείς για πάντα ίσως δε γίνει ποτέ. Αλλά ένα πρωτοποριακό πεδίο που λέγεται κρυογονική θα μπορούσε να δώσει σε κάποιους ανθρώπους δύο ζωές. Ένα τέτοιο κέντρο είναι το Alcor Life Extension Foundation στην Αριζόνα, που αποθηκεύει σώματα σε θήκες που είναι γεμάτες με υγρό άζωτο σε θερμοκρασίες πολύ χαμηλές, των 320 βαθμών Fahrenheit (ή 78 Kelvin). Η ιδέα είναι πως ένα άτομο που πεθαίνει από μία ανίατη για τη σημερινή επιστήμη ασθένεια, θα μπορούσε να παγώσει και να αναζωογονηθεί στο μέλλον όταν βρεθεί η θεραπεία. Το σώμα του τέως θρυλικού παίχτη του μπέϊζμπολ Ted Williams είναι φυλαγμένο σε μία από τις καταψύξεις του Alcor. Όπως και τα άλλα σώματα που βρίσκονται εκεί, βρίσκεται σε μια θέση με το κεφάλι προς τα κάτω. Μ' αυτόν τον τρόπο, εάν ποτέ υπήρχε κάποια διαρροή στο δοχείο, ο εγκέφαλος θα παρέμενε μέσα στο ψυχρό υγρό. Ακόμα δεν έχει αναζωογονηθεί κανένα από τα κατεψυγμένα σώματα, επειδή δεν υπάρχει τέτοια τεχνολογία. Εάν το σώμα δεν καταψυχθεί στην ακριβώς κατάλληλη θερμοκρασία, τα κύτταρά του θα μετατραπούν σε πάγο και θα σπάσουν σε κομμάτια.

Συνείδηση

Όταν σηκωνόμαστε το πρωί, μπορεί να αντιλαμβανόμαστε ότι ο ήλιος μόλις σηκώθηκε, να ακούμε μερικά πουλιά να τιτιβίζουν, ή ακόμα να νιώθουμε μια στιγμή αγαλλίασης καθώς ο φρέσκος πρωινός αγέρας χαϊδεύει το πρόσωπό μας. Με άλλα λόγια, είμαστε συνειδητοί. Αυτό το περίπλοκο θέμα έχει παιδέψει την επιστημονική κοινότητα από την αρχαιότητα. Μόνο πρόσφατα οι νευροεπιστήμονες έχουν θεωρήσει τη συνείδηση ως ένα πραγματικό θέμα για έρευνα. Το μεγαλύτερο αίνιγμα είναι να εξηγηθεί το πώς οι διεργασίες που γίνονται στον εγκέφαλο δίνουν γένεση σε υποκειμενικές εμπειρίες. Για την ώρα όμως, αυτό που έχουν καταφέρει οι επιστήμονες είναι να συντάξουν μια μεγάλη λίστα από ερωτήσεις.

Ο "Κώδικας ντα Βίντσι" και το παρεκκλήσι του Ρόσλιν



Όσο πλησιάζει ο καιρός που το διάσημο πλέον μυθιστόρημα του Dan Brown «Ο Κώδικας ντα Βίντσι» θα εμφανιστεί στις κινηματογραφικές οθόνες, τόσο ο θόρυβος γύρω από το βιβλίο και από την ταινία αυξάνεται. Άρθρα, ποικίλα σχόλια, διαφήμιση, αναμονή! Αν μη τι άλλο, «Ο Κώδικας ντα Βίντσι» δεν αφήνει το περιβάλλον του ανεπηρέαστο. Μη εξαιρούμενου και του μεσαιωνικού παρεκκλησιού του Ρόσλιν, ενός από τα σημεία-σταθμούς του δυναμικού σεναρίου του έργου.

Το διάσημο παρεκκλήσι που ιδρύθηκε το 1446 και βρίσκεται δίπλα στο μικρό χωριό Midlothian στο Ρόσλιν της Σκοτίας, φαίνεται ότι τον τελευταίο καιρό έχει γίνει ακόμα πιο διάσημο, καθώς η προσέλευση των τουριστών για να ξεναγηθούν στους χώρους του έχει αυξηθεί σημαντικά. Και υπεύθυνος για αυτό είναι ο... Dan Brown. Αξίζει να σημειωθεί και η παράλληλη αύξηση προσέλευσης στο μουσείο του Λούβρου, τον τόπο που ξεκινάει η δραματική πλοκή του «Κώδικα Ντα Βίντσι».

Οι επισκέπτες στο Ρόσλιν ξεπέρασαν τους 100.000 μέσα στο 2005, σε έναν χώρο που έτσι κι αλλιώς ήταν πόλος έλξης για χιλιάδες κόσμου. Δεν είναι μόνο ο καταπληκτικός διάκοσμος του παρεκκλησιού, αλλά και η ιστορία του που έλκουν τον κόσμο. Και σε όλα αυτά προστέθηκε και η πλοκή του «Κώδικα ντα Βίντσι» που αποδίδει στο παρεκκλήσι δεσμούς με μυστηριώδεις αδελφότητες, απόκρυφη γνώση, σύμβολα και δολοπλοκίες.

Ήδη από τον Σεπτέμβρη επισκέφτηκαν τον ιερό χώρο οι υπεύθυνοι για τα γυρίσματα της ταινίας που θα μεταφέρει στην οθόνη το best seller του Dan Brown και που πρόκειται να κυκλοφορήσει στη Μεγάλη Βρετανία μέσα στον Μάιο του 2006. Ανάμεσά τους ο Tom Hanks που έχει τον κεντρικό ρόλο, αυτόν του συμβολολόγου Robert Langdon και η Audrey Tautou, που υποδύεται την Sophie Neveu.

Όσο για τους υπεύθυνους του παρεκκλησίου του Ρόσλιν... αυτοί δεν ξέρουν αν θα πρέπει να χαίρονται ή να ανησυχούν. Από τη μία φοβούνται ότι η μαζική και άνευ προηγουμένου προσέλευση του κόσμου θα προκαλέσει φθορές στον - σπάνιας ομορφιάς - ιερό χώρο, καθώς θα αυξηθεί η υγρασία σε έναν χώρο που έχει ήδη υποστεί σημαντικές αλλοιώσεις από την υγρασία, καθώς ήταν κλειστός για 140 χρόνια την εποχή της Μεταρρύθμισης. Από την άλλη η αυξημένη προσέλευση συνεπάγεται και αύξηση των εσόδων, τα οποία είναι απαραίτητα για τη συντήρηση του χώρου (που έτσι κι αλλιώς έχει καθυστερήσει).

Οι υπεύθυνοι του παρεκκλησιού δεν ξεχνούν πάντως να υπενθυμίζουν ότι οι λόγοι για τους οποίους πολλοί επισκέπτονται τον χώρο, δεν ανταποκρίνονται σε καμία πραγματικότητα, καθώς αποτελούν μέρος της «λογοτεχνικής φαντασίας» του Dan Brown. Κλασικό παράδειγμα το αστέρι που υποτίθεται ότι βρίσκεται στο πάτωμα του παρεκκλησιού και το οποίο βρίσκεται μόνο στην φαντασία του αμερικανού συγγραφέα.

Όμως δεν είναι ψέμα ότι ο χώρος είναι γεμάτος σύμβολα και αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις που παραπέμπουν σε παγανιστική λατρεία, απόκρυφη γνώση και δεσμούς με μυστικές αδελφότητες. Για παράδειγμα, αίσθηση προκαλεί ο διάκοσμος που περιλαμβάνει 100 «Πράσινους Ανθρώπους» απομεινάρια παγανιστικής λατρείας, αλλά και ο κίονας με τους 8 δράκους - φύλακες που πολλοί ταυτίζουν με την Ιερή Φλαμουριά Υγκρασίλ της νορβηγικής μυθολογίας, εικόνας του «Δέντρου της Ζωής» που συνδέει τον ουρανό, τη γη και τον κάτω κόσμο και την οποία προστατεύουν 8 δράκοντες. Πλήθος άλλων συμβόλων παραπέμπουν σε επιρροές απ' τον μεσαιωνικό Τεκτονισμό, ενώ άλλες συμβολικές προεκτάσεις συνδέουν τον χώρο με την αναζήτηση του Γκράαλ, του Ιερού Δισκοπότηρου.

Σε αυτόν τον μυστηριώδη χώρο, ο Dan Brown έδωσε τις δικές του προεκτάσεις για να γίνει η σύνδεση με έναν άλλο θρύλο, αυτόν που θέλει τον Ιησού να σχετίζεται με τη Μαρία Μαγδαληνή και αυτή τη σχέση να αφήνει απογόνους που μέσω μιας «ιερής γραμμής αίματος» φτάνει ως τις μέρες μας (και ως το μυθιστόρημα του Dan Brown). Και επιπλέον αυτή την απόκρυφη αλήθεια συγκαλύπτει εδώ και αιώνες η Εκκλησία.

Όλα αυτά βέβαια, σύμφωνα με την Καθολική Εκκλησία, ανήκουν στον χώρο της φαντασίας και δεν ανταποκρίνονται σε καμία ιστορική πραγματικότητα. Αλλά ο θρύλος είναι πλέον... ζωντανός και υπεύθυνος είναι ο αμερικανός συγγραφέας αν και δεν ήταν αυτός που τον διέδωσε για πρώτη φορά στις μέρες μας.

Έτσι, σύμφωνα πάντα με τους υπεύθυνους του παρεκκλησιού, πολλοί επισκέπτες απογοητεύονται επειδή δεν βρίσκουν όλα όσα περιγράφονται στον «Κώδικα ντα Βίντσι» και τα οποία αυτοί είχαν αντιληφθεί ως πραγματικότητα. Από την άλλη όμως όλοι μαγεύονται από τους χώρους, την αρχιτεκτονική, τη μεγαλοπρέπεια αλλά και το μυστικιστικό συναίσθημα που αποπνέει ο χώρος, όντας ένα μοναδικό μνημείο υψηλής αρχιτεκτονικής και θρησκευτικότητας. Το παρεκκλήσι έτσι κι αλλιώς μαγεύει και για αυτό υπεύθυνοι είναι οι κατασκευαστές του!

Απλά, τη «μαγεία» ενισχύει ο «Κώδικας ντα Βίντσι», όπως έχει ενισχύσει και τα έσοδα του συγγραφέα του. Οι φήμες λένε ότι, έχουν τυπωθεί παγκοσμίως πάνω από 25.000.000 εκατομμύρια του βιβλίου, το οποίο έχει μεταφραστεί σε 44 γλώσσες, ενώ τα έσοδα του Dan Brown (μόνο από το βιβλίο) ανέρχονται σε 200.000.000 δολάρια!

To Matrix, ο Πλάτωνας και ο Max Planck !



Πόσο αληθινός είναι ο κόσμος μας; Πόσο αυθεντικοί είμαστε εμείς σαν άνθρωποι; Είμαστε άραγε αυτοί που νομίζουμε; Φιλόσοφοι αλλά και επιστήμονες έχουν επισημάνει εδώ και αιώνες την απατηλότητα αυτού του κόσμου, το κατά πόσον είμαστε αυτοί που νομίζουμε και πιο ποσοστό ελευθερίας έχει ο άνθρωπος για να αναδείξει τον «πραγματικό» του εαυτό.

Ας εξετάσουμε όμως πρώτα τον άνθρωπο. Η απατηλότητα της ιδέας για τον εαυτό μας αλλά και τον κόσμο έχει παρουσιαστεί από τον Πλάτωνα, εδώ και 2.500 χρόνια με τον «Μύθο της Σπηλιάς» που παρουσιάζεται στην «Πολιτεία» του. Εκεί ο Πλάτωνας παρουσιάζει τους ανθρώπους δεμένους με αλυσίδες στο βάθος μιας σπηλιάς, να παρακολουθούν σκιές που παρουσιάζονται σε έναν τοίχο, τις οποίες αυτοί αντιλαμβάνονται σαν πραγματικότητες. Επιπλέον οι δεσμώτες αντιλαμβάνονται τις αλυσίδες τους σαν «κοσμήματα», σαν πολύτιμα εργαλεία που τους δένουν με τον κόσμο, χωρίς όμως να συνειδητοποιούν ότι πρόκειται για τα δεσμά που τους εμποδίζουν να απομακρυνθούν από τη σπηλιά και να αντικρίσουν το φως του ήλιου και τη ζωή που σφύζει έξω από τη σπηλιά.

Ο συμβολισμός αυτού του μύθου είναι σαφής και παραπέμπει στους περιορισμούς του κόσμου που ζούμε, τους οποίους τείνει ο άνθρωπος να μην αντιλαμβάνεται χάνοντας έτσι την ευκαιρία να ζήσει πραγματικά, να γνωρίσει τον εαυτό του, ενώ παράλληλα πιστεύει ακράδαντα ότι ξέρει ποιος είναι, τι πιστεύει και τι θέλει!

Μια ανάλογη ιδέα διατύπωνε και ο Όσκαρ Ουάιλντ όταν δήλωνε: «Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι 'άλλοι άνθρωποι'. Οι σκέψεις τους είναι απόψεις άλλων ανθρώπων, η ζωή τους είναι μίμηση άλλων ζωών». Και αν όντως θέλουμε να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας θα διαπιστώσουμε ότι λίγο - πολύ ο Ουάιλντ έχει δίκιο!

Πόσες από τις ιδέες μας και τα «πιστεύω» μας είναι αυθεντικά δικά μας δίχως να μας έχουν υποβληθεί ή να τα έχουμε υιοθετήσει από συνήθεια, είτε επειδή είναι η γνώμη των πολλών, είτε επειδή το αποδεχθήκαμε ως «κοινά παραδεκτά». Η ιδέα μας για τον άνθρωπο και τον κόσμο, οι αξίες μας και τα ιδανικά μας είναι όντως «δικά μας» ή μήπως τα «κληρονομήσαμε» δίχως να τα φιλτράρουμε με το δικό μας κριτήριο; Μήπως πιστεύουμε πράγματα από συνήθεια, επειδή δεν κάναμε τον κόπο να σκεφτούμε τη δική μας γνώμη για τα πράγματα; Πόσο αυθεντικοί είμαστε τελικά και πόσο γνωρίζουμε τον εαυτό μας;

Μια ματιά «εις βάθος» θα μας έδειχνε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δηλώνουν πιστοί μιας θρησκείας επειδή είναι η επικρατούσα της χώρας που γεννήθηκαν, πολλοί ψηφίζουν ένα κόμμα επηρεασμένοι απλά από το περιβάλλον τους, υποστηρίζουν την ομάδα της περιοχής που γεννήθηκαν και απλά & αφήνονται στο να υιοθετήσουν τις ιδέες και τις προτιμήσεις των πολλών... δηλαδή απλά «μαζικοποιούνται»! Αποτέλεσμα; Η απώλεια της «μοναδικότητας» μας ως ανθρώπινα όντα, της ατομικότητάς μας, της διάθεσης να βελτιωθούμε και να βελτιώσουμε τον κόσμο γύρω μας... Απλά επειδή αυτή «πραγματικότητα» μας βολεύει!

Για να μην τα παρουσιάζουμε όμως όλα τόσο «σκοτεινά», ας δούμε και την άλλη πλευρά... Ότι υπάρχουν και άνθρωποι που προσπαθούν να ενεργοποιήσουν το εσωτερικό τους δυναμικό, να τολμήσουν να γνωρίσουν τον εαυτό τους, εξετάζοντας εξ αρχής τα δεδομένα, έχοντας το θάρρος να αναζητήσουν μια «Αλήθεια» παραπάνω και πέρα από τις «βεβαιότητές» τους.

Κι εδώ έρχεται και μία σύγχρονη ταινία να συμπληρώσει το «παζλ» του Μύθου του Πλάτωνα. Αναφερόμαστε στο πολυσυζητημένο "Matrix" και τον ήρωά του τον Neo, πνεύμα ανήσυχο και αναζητητή της αλήθειας. Λίγο από διαίσθηση, λίγο από τύχη και πολύ από ρίσκο είναι η συνταγή της ταινίας, μέχρι ο ήρωας να φτάσει στη διαπίστωση μιας σκληρής πραγματικότητας: ότι ο κόσμος που ζει (που ζούμε) δεν είναι πραγματικός, αλλά η προβολή μιας Διάνοιας, μία «μήτρα» ("Matrix") μια εικονική πραγματικότητα από όντα που θέλουν να σκλαβώσουν τους ανθρώπους. Με άλλα λόγια η «πλατωνική σπηλιά» σε σύγχρονη, φουτουριστική εκδοχή!

Πώς όμως βγαίνει κανείς από την «σπηλιά»; Η συνταγή του Neo είναι απαραίτητη: περιέργεια, θάρρος, αμφιβολία για βεβαιότητες, ρίσκο και πίστη στον εαυτό μας (κι ας μην τον ξέρουμε καλά). Ίσως είναι μια «μαθηματική φόρμουλα», τόσο απλή στη διατύπωση αλλά τόσο δύσκολη στην επίτευξη:

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ (ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ) = ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ + ΕΝΤΑΣΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ

Πάνω από όλα όμως είναι το στοιχείο της απόφασης, αυτή που έκανε o Neo, ο ήρωας του "Matrix", όταν κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στο μπλε χάπι που θα τον επέστρεφε στον κόσμο της ασφάλειάς του (αλλά και της άγνοιας), μέσα δηλαδή στη «σπηλιά» και στο κόκκινο χάπι που θα τον έβαζε σε περιπέτειες αλλά θα του έδειχνε την πορεία προς την κατάκτηση της Αλήθειας.

Όσο για την απατηλότητα του κόσμου τι να πούμε; Δεν είναι μόνο ο μύθος της «Σπηλιάς» που τονίζει την απατηλότητα του. Και στην Ινδική φιλοσοφία υπάρχει η έννοια της «Μάγια» της «Μεγάλης Πλάνης» που κάνει τον άνθρωπο να βλέπει σαν «πραγματικότητες» αυτά που δεν υπάρχουν.

Αλλά ας πάμε και κάπου πιο κοντά στην εποχή μας: στον διάσημο φυσικό Max Planck, τον πατέρα της Κβαντικής Φυσικής, που δήλωνε καθώς παραλάμβανε το βραβείο Νόμπελ:

«Ως άνθρωπος που αφιέρωσα όλη μου τη ζωή στην μελέτη της ύλης, μπορώ να πω αυτό σαν αποτέλεσμα της έρευνάς μου σχετικά με τα άτομα: η ύλη ως τέτοια δεν υπάρχει. Όλη η ύλη πηγάζει και υπάρχει μονάχα ως συνέπεια μιας δύναμης που κάνει τα άτομα να δονούνται και τα συγκρατεί μαζί για μια στιγμή. Πρέπει να υποθέσουμε πίσω από αυτή τη δύναμη την ύπαρξη μιας συνείδησης και ενός έξυπνου νου. Αυτός ο νους είναι η μήτρα ("Matrix") όλης της ύλης».

Κι έτσι το... «παζλ της απατηλότητας» συμπληρώνεται δείχνοντας ένα μονοπάτι που οδηγεί σε μια πιο... «πραγματική πραγματικότητα» από τον κόσμο και τις καταστάσεις συνείδησης που βιώνουμε... το ζήτημα είναι : ποιος τολμάει να ακολουθήσει τον Neo;

Θεραπεία με μυστηριώδεις φωτεινές σφαίρες




Ένα σπάνιο, ανεξήγητο φαινόμενο και οι ακόμα πιο μυστηριώδεις επιδράσεις του σε κάποιους ανθρώπους, παρουσιάζονται αυτό τον καιρό στο κοινό. Πρόκειται για μία έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Τα μυστηριώδη και ανεξήγητα φαινόμενα των φωτεινών σφαιρών», που παρουσιάζεται στην γκαλερί τέχνης "Siddharta".

Τι μυστήριο κρύβουν όμως αυτές οι «φωτεινές σφαίρες»; Η ιστορία έχει ως κεντρικό πρόσωπο τον 16χρονο Hirokaju Kobayashi, ο οποίος ξυπνώντας μία νύχτα μέσα στον ύπνο του διαπίστωσε ότι το δωμάτιό του ήταν λουσμένο με ένα ανεξήγητο φως. Το πιο απίθανο όμως είναι το ότι από τη στιγμή που ο Hirokaju Kobayashi αντίκρισε αυτό το φως, άρχισε να έχει θεραπευτικές δυνάμεις, θεραπεύοντας δύσκολες περιπτώσεις καρκίνου, άσθματος, ακόμα και κατάγματα.

Τις ικανότητες του Kobayashi επιβεβαίωσε και η πρακτική θεραπεύτρια Jamuna Kayastha, η οποία διαβεβαιώνει ότι η πίστη παίζει μεγάλη σημασία σε αυτές τις θεραπευτικές πρακτικές. Με άλλα λόγια, αν πιστεύεις στη μέθοδο, αυτή θα λειτουργήσει θεραπευτικά, διαφορετικά δεν πρόκειται να επιτευχθεί καμία θεραπεία.

Όσο για τον Kobayashi, αυτός έχει πειστεί ότι αυτή η δύναμη του δόθηκε από τον Θεό και αποτελεί την αποστολή της ζωής του για να βοηθήσει τους πάσχοντες συνανθρώπους του.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στις φωτογραφίες με τις φωτεινές μπάλες, σαν αυτές που είδε ο Kobayashi κάποια νύχτα στο δωμάτιό του. Πολλοί φωτογράφοι έχουν μείνει έκθαμβοι με αυτό το φαινόμενο που παρουσιάζεται στις φωτογραφίες.

Όπως δηλώνει ο Madhu Pradhan, υπεύθυνος φωτογραφικού στούντιο, αρχικά αμφισβήτησε τις φωτογραφίες. Όμως τέτοιες φωτογραφίες άρχισαν να έρχονται από διάφορους φωτογράφους. Αν και ακόμα δεν πιστεύει αυτά που βλέπει στις φωτογραφίες, δεν έχει βρει κάποια λογική εξήγηση και κατατάσσει το φαινόμενο στην κατηγορία των ανεξήγητων θαυμάτων.

Ανάμεσα στους επισκέπτες και στους ειδικούς που έχουν περάσει από την έκθεση, πολλοί δηλώνουν ότι πιστεύουν στην θεραπευτική δύναμη που μπορεί να έχει κάποιο άτομο καθώς και στη δυνατότητα κάποιος να είναι προικισμένος με υπερφυσικές δυνάμεις, αν και δεν μπορούν να εξηγήσουν λογικά αυτό το φαινόμενο.

Έτσι λοιπόν έχουμε άλλη μια τρανταχτή περίπτωση που το υπερφυσικό μπαίνει στη ζωή κάποιων ανθρώπων, κάνοντάς μας να αμφιβάλουμε και για την εγκυρότητά του, αλλά και για το τι είναι τελικά «φυσικό» και τι όχι !

Χαμένες πόλεις, κάτω από το νερό, ανακαλύφθηκαν σε Κούβα και Κίνα




Μια σειρά συνταρακτικών αρχαιολογικών ανακαλύψεων ίσως να βρεθούν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος μέσα στα επόμενα χρόνια, αν η αρχαιολογική έρευνα προχωρήσει εκεί που η τεχνολογία και η αρχαιολογική «σκαπάνη» δεν έφτασαν τόσα χρόνια: κάτω από το νερό και στα βάθη των ωκεανών.

Τελευταία, τόσο στη Κίνα όσο και στη Κούβα, έχει γίνει λόγος για χαμένες πόλεις που έχουν εντοπιστεί αλλά που δεν έχουν ερευνηθεί επισταμένα. Οι έρευνες τοποθετούνται στο άμεσο μέλλον και έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον αυτών που ενδιαφέρονται για το παρελθόν της ανθρωπότητας, καθώς η μία από τις δύο περιπτώσεις (αυτή της Κούβας) ίσως να συνδέεται και με τη μυθική Ατλαντίδα!

Στις προσμονές αυτές δεν λείπουν και τα σενάρια που μιλάνε για συνεργασία των δύο κρατών (Κίνας και Κούβας) σε υποθαλάσσιες έρευνες, καθώς οι δύο χώρες έχουν ήδη συνάψει συνεργασία υποθαλάσσιων ερευνών αλλά με αφορμή το πετρέλαιο. Πέρσι η κυβέρνηση Κάστρο είχε ανακοινώσει την εύρεση πετρελαϊκών κοιτασμάτων κοντά στις δυτικές ακτές της Κούβας και φέτος αποφασίστηκε η κοινή εκμετάλλευσή τους με την "Sinopec", τη δεύτερη σε μέγεθος πετρελαϊκή εταιρεία της Κίνας. Τώρα κάποιοι ελπίζουν σε συνεργασία των δύο χωρών και για την αρχαιολογική έρευνα στην περιοχή, καθώς δεν βρίσκεται μακριά ο χώρος που έχουν εντοπιστεί υποθαλάσσια ερείπια, τα οποία ξυπνούν ελπίδες σχετικές με τον διακαή πόθο των ερευνητών του παρελθόντος : την Ατλαντίδα!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η χαμένη πόλη που παραπέμπει στη χαμένη Ατλαντίδα, ανακαλύφθηκε δυτικά των ακτών της Κούβας από Καναδική ερευνητική ομάδα με επικεφαλή την ωκεανογράφο Paulina Zelitsky. Συγκεκριμένα ανακαλύφθηκαν σε βάθος 700 μέτρων ερείπια μεγαλιθικών κατασκευών.

Η έρευνα με σόναρ έδειξε την ύπαρξη στο βυθό μία σειράς κατασκευών που εκτείνεται σε μήκος αρκετών μιλίων. Τα ερείπια αυτά βρίσκονται στην άκρη ενός υποθαλάσσιου σχηματισμού γνωστού ως «κουβανέζικη προεξοχή», η οποία είναι η αρχή ενός γεωλογικού σχηματισμού που οδηγεί σε βάθος χιλιάδων μέτρων. Με άλλα λόγια τα ευρήματα βρίσκονται στο... χείλος του γκρεμού! Χωρίς να έχει γίνει μια βαθύτερη έρευνα η Κούβα ήδη έχει βάλει υποψηφιότητα για να αναδειχθεί σε χώρο παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Αρκεί οι έρευνες να προχωρήσουν!

Αλλά και στην μακρινή Κίνα, κάποια ευρήματα προκαλούν έντονο ενδιαφέρον, καθώς στην λίμνη Fuxian της επαρχίας Yunnan στα νοτιοδυτικά της Κίνας, υπάρχουν ήδη από το 2001 αναφορές για ύπαρξη στο βυθό της μεγάλων πυραμιδικών κατασκευών όμοιων με τις πυραμίδες της κεντρικής Αμερικής. Η είδηση φαντάζει συγκλονιστική.

Στις 19 Δεκεμβρίου του 2005 ο επαγγελματίας δύτης Gengwei δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι, εικόνες από σόναρ έχουν αποκαλύψει την ύπαρξη μιας σειρά σπουδαίων κατασκευών που εκτείνονται σε έκταση 2,4 τετρ. χιλιομέτρων στο βυθό της λίμνης.

Συγκεκριμένα - και σύμφωνα πάντα με τον δύτη - το σόναρ έδειξε οκτώ κατασκευές, εκ των οποίων δύο πυραμίδες όμοιες με αυτές των Μάγιας και μία κυκλική κατασκευή, την οποία παρομοίασε με το Κολοσσαίο. Οι πυραμίδες έχουν αντίστοιχα μήκος βάσης 60 και 63 μέτρα. Στη μία διακρίνονται τρία επίπεδα ενώ στην άλλη πέντε. Τις δύο πυραμίδες φαίνεται να συνδέει μία λιθόστρωτη οδός μήκους 300 μέτρων και πλάτους από 5 ως 7 μέτρα.

Αν όλα αυτά επαληθευτούν με επιπλέον έρευνες, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα αρχαιολογικό θαύμα, που πιθανά να αλλάξει εντελώς τις απόψεις μας για τους πολιτισμούς του παρελθόντος. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Κίνα είναι μία σχετικά ανεξερεύνητη περιοχή που μάλλον κρύβει πολλά μυστικά. Δεν λείπουν και αρχαίες παραδόσεις για μυθικές πόλεις στην Κίνα, όπως π.χ. στην έρημο Γκόμπι. Προς το παρόν κάποιες πρώτες εκτιμήσεις τοποθετούν το συγκρότημα των κτιρίων στα χρόνια των δυναστειών Qin και Han, πριν από περίπου 2000 χρόνια.

Ίσως λοιπόν το μέλλον να αποκαλύψει ένα συναρπαστικό παρελθόν, που μέχρι τώρα η επιστήμη αγνοεί. Ίσως χρειαστεί να αναθεωρήσουμε το παρελθόν μας με εντυπωσιακό τρόπο, συνδέοντας το μύθο με την ιστορία.

"Πυραμίδα" στο... μικροσκόπιο
Είναι πυραμίδα αυτό που αναζητούν αρχαιολόγοι στη Βοσνία;



Τον τελευταίο καιρό, παγκόσμιο ενδιαφέρον έχει προκαλέσει η ανακοίνωση ενός Βόσνιου αρχαιολόγου, σχετικά με την ανακάλυψη μίας πυραμίδας εφάμιλλης - όπως πιστεύει - με αυτές τις Αιγύπτου ή της Κεντρικής Αμερικής.

Πρόκειται για έναν λόφο, 32 χιλιόμετρα ΒΔ του Σαράγεβο, ο οποίος έχει ένα αρκετά συμμετρικό σχήμα που παραπέμπει σε πυραμίδα. Έτσι ο Semir Osmanagic πιστεύει ότι κάτω απ' το χώμα κρύβεται μια πυραμιδική κατασκευή την οποία σκοπεύει να αποκαλύψει σύντομα επιχειρώντας ανασκαφές.

Όλα αυτά θορύβησαν τους αρχαιολογικούς κύκλους με αποτέλεσμα αρχαιολόγοι από διάφορες γωνιές της Γης να σπεύσουν στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη για να εξετάσουν την περίπτωση. Αρχαιολόγοι από την Αυστραλία (όπως ο Royce Richards), τη Σκοτία, την Ιρλανδία, την Αυστρία και τη Σλοβενία θα ξεκινήσουν σύντομα μια ομαδική ανασκαφή για να ρίξουν φως στο ζήτημα. Η προσπάθεια αναμένεται να ξεκινήσει στις 14 Απριλίου του 2006, στην περιοχή του Visoko.

Ο Osmanagic, ο οποίος έχει μελετήσει για 15 χρόνια πυραμιδικές κατασκευές ανά τον κόσμο, είναι πεπεισμένος ότι ο λόφος κρύβει τη μεγαλύτερη πυραμιδική κατασκευή της Ευρώπης. Την αισιοδοξία του ενισχύει το γεγονός ότι, κάποιες προκαταρκτικές ανασκαφές στο λόφο, έφεραν στο φως πέτρινους όγκους σαφώς επεξεργασμένους από ανθρώπινο χέρι, καθώς και υπόγεια τούνελ!

Αν η ύπαρξη της πυραμίδας επαληθευτεί, θα αλλάξει η άποψη των ιστορικών για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, ειδικά όταν χρονολογηθεί η πυραμίδα (αν βέβαια ανακαλυφθεί !). Προς το παρόν θεωρητικοί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι, ο λαός των Ιλλυρίων που κατοίκησε το βαλκανικό χώρο πριν την κάθοδο σλαβικών φύλων (πριν από 1.400 χρόνια) είχαν το τεχνολογικό επίπεδο για να πραγματοποιήσουν ανάλογες κατασκευές.

Φαινόμενο Placebo: Μια άκρη στον "μίτο της Αριάδνης";
Η ντοπαμίνη, κλειδί του μυστηρίου;



Το φαινόμενο "placebo" ταλαιπωρεί εδώ και καιρό τους επιστήμονες. Γνωρίζουν απλά ότι συμβαίνει αλλά μοιάζει ένα άλυτο μυστήριο. Είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ένας ασθενής προκαλεί την (αυτό)ίασή του καθώς πιστεύει ότι του έχει χορηγηθεί μία φαρμακευτική ουσία για την ασθένειά του, ενώ στην πραγματικότητα του έχει δοθεί μία «πλαστή» ουσία. Ίσως μία άκρη στο κουβάρι των αιτιών που προκαλούν αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο να βρέθηκε στη δράση μιας χημικής ουσίας.

Μελέτες που διεξήγαγε ο Jon Stoessl , καθηγητής Νευρολογίας στο πανεπιστήμιο του Βανκούβερ, αποκάλυψαν τη δράση μιας χημικής ουσίας που λειτουργεί σαν "χημικός αγγελιοφόρος" του εγκεφάλου, έχοντας έτσι σχέση με την πρόκληση του φαινομένου "placebo". Η ουσία αυτή λέγεται "ντοπαμίνη" ("dopamine") και σχετίζεται με την έναρξη μιας διαδικασίας που φέρνει το συναίσθημα της ευχαρίστησης και της ανταμοιβής.

Ο καθηγητής Stoessl διεξήγαγε έρευνα με ασθενείς που υπέφεραν από την ασθένεια Πάρκινσον η οποία είναι γνωστό ότι προκαλείται από έλλειψη ντοπαμίνης στον ανθρώπινο οργανισμό. Φυσιολογικά στους ασθενείς αυτούς χορηγείται ποσότητα ντοπαμίνης με αποτέλεσμα να αισθάνονται καλύτερα, καθώς αυτόματα οργανισμός ξεκινά να παράγει από μόνος του ακόμα περισσότερη ντοπαμίνη με φυσικό τρόπο. Όταν όμως στους ασθενείς αυτούς χορηγήθηκε «πλαστή» ντοπαμίνη (απλά ένα χημικό διάλυμα) το φαινόμενο εξακολούθησε να συμβαίνει και μάλιστα με ιδιαίτερη ένταση: ο οργανισμός των ασθενών παρήγαγε υπερδιπλάσια ποσότητα ντοπαμίνης από ό,τι συνήθως.

Έτσι ο καθηγητής συμπέρανε την άμεση σχέση της ντοπαμίνης στη διαδικασία πρόκλησης του φαινομένου "placebo". Οι ασθενείς του, περιμένοντας τα ευεργετικά αποτελέσματα της ουσίας που παίρνουν, λειτούργησαν σαν να τη δέχονται κανονικά! Φυσικά η διαπίστωση αυτή, παρόλο που προχωράει σε περισσότερο βάθος στον μηχανισμό πρόκλησης του φαινομένου "placebo", ουσιαστικά δεν φτάνει στην αιτία του. Δεν λύνει το αίνιγμα: ποια λειτουργία είναι αυτή που προκαλεί την αυτο-ίαση; Δεν φαίνεται να υπάρχει κάποια υλική αιτία, όπως π.χ. κάποιο σήμα από τον εγκέφαλο. Θα λέγαμε ότι είναι μια περίπτωση αυθυποβολής, της οποίας η αιτία βρίσκεται «κάπου» έξω από εμάς !!! Εκτός... αν δεχθούμε ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο το σώμα του και ο εγκέφαλός του.

Ανακαλύφθηκε παγωμένος πλανήτης με το «κόλπο του Αϊνστάιν»



Χρησιμοποιώντας μία τεχνική που βασίζεται στις έρευνες του Αϊνστάιν, βρέθηκε ο μικρότερος ως τώρα πλανήτης με χαρακτηριστικά που πλησιάζουν αυτά της γης. Η μέθοδος βασίζεται στην σκέδαση του φωτός που έρχεται στα τηλεσκόπια κατά την παρατήρηση μακρινών άστρων.

Ο νέος πλανήτης είναι μία πέτρινη μπάλα με μέγεθος περίπου 5 φορές αυτό της γης και είναι σκεπασμένος με παγωμένους ωκεανούς. Απέχει από εμάς πάνω από 20.000 έτη φωτός, είναι συνεπώς πέρα από κάθε δυνατότητά μας για προσέγγιση. Ωστόσο, η σημαντικότητα της ανακάλυψης έγκειται στο γεγονός πως είναι πια εμφανής η πιθανότητα, το σύμπαν να είναι γεμάτο από χιλιάδες τέτοιους πλανήτες που μοιάζουν σε χαρακτηριστικά με τη δική μας γη.

«Πιστεύουμε πως τέτοιοι πλανήτες είναι τελικά πιο συχνοί απ' ότι νομίζαμε» λέει ο David Bennett, αστροφυσικός στην Notre Dame. «Ανοίγουμε ένα νέο παράθυρο» συνεχίζει. Την ίδια άποψη έχει και ο επιστήμονας του Πλανηταρίου του Princeton, Scott Tremaine: «Η ανακάλυψη αυτή μας λέει κατά κάποιον τρόπο, πως τέτοιοι πλανήτες είναι η κορυφή του παγόβουνου και πως είναι πολύ πιθανό να υπάρχουν αμέτρητοι άλλοι βραχώδεις πλανήτες».

Την προηγούμενη δεκαετία οι ανακαλύψεις πλανητών πέρα από το ηλιακό σύστημα έφτασαν τους 170 και η λίστα κάθε μήνα γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Αλλά οι περισσότεροι «κυνηγοί πλανητών» χρησιμοποιούν τεχνικές που ανιχνεύουν πολύ μεγαλύτερους σε μέγεθος πλανήτες, έτσι οι περισσότεροι από αυτούς που έχουν ανακαλυφθεί είναι γίγαντες αερίων μεγαλύτεροι ακόμα και από το Δία. Πρόσφατα έχουν βρεθεί μερικοί πλανήτες με βραχώδη σύσταση, περιλαμβανομένου ενός που βρέθηκε τον τελευταίο χρόνο με μέγεθος 7 φορές αυτό της γης, αλλά όλοι είναι πολύ κοντά στα αστέρια του συστήματός τους κι έτσι είναι υπερβολικά θερμοί. Ο πλανήτης που ανακαλύφθηκε μόλις πριν μερικές μέρες είναι ο μικρότερος και πιο ψυχρός που έχει βρεθεί ποτέ!

Ο ήλιος του είναι ένας κόκκινος νάνος κοντά στο κέντρο του γαλαξία και η απόσταση του πλανήτη από αυτόν είναι διπλάσια από αυτή που έχει η γη από τον ήλιο. Έτσι απορροφά μόνο ένα χιλιοστό από το φως του ηλίου του και σύμφωνα με τους υπολογισμούς των επιστημόνων η θερμοκρασία της επιφάνειάς του είναι 370 κάτω από το μηδέν. Περίπου αυτή είναι και η θερμοκρασία του Πλούτωνα και του Ουρανού, αλλά από πλευράς μεγέθους και τροχιάς, δεν υπάρχει κάποιος ανάλογος πλανήτης στο δικό μας σύστημα. Έτσι, για τον αστρονόμο του πανεπιστημίου του Χάρβαρντ Dimitar Sasselov, η ανακάλυψη αυτή μοιάζει σα να πλησιάζει κανείς το «άγιο δισκοπότηρο» των κυνηγών πλανητών που ψάχνουν να βρουν το σωσία της γης.

Ο πλανήτης που έχει το όνομα OGLE-2005-BLG-390Lb είναι ένας από τους πρώτους που ανακαλύφθηκαν με τη χρήση μιας τεχνικής που είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στο να ανιχνεύει μικρούς πλανήτες. Το 1936 ο Αϊνστάιν διαπίστωσε πως αστέρια και άλλα κοσμικά σώματα, είχαν αρκετή βαρύτητα για να κάμψουν το φως. Στις πρόσφατες δεκαετίες, επιστήμονες βασιζόμενοι στην ιδέα του αυτή, χρησιμοποίησαν αστέρια σαν μεγεθυντικούς φακούς για να διεισδύσουν πιο βαθιά μέσα στο διάστημα και να μελετήσουν την επιφάνεια αστέρων ή να εντοπίσουν την παρουσία αόρατων αντικειμένων στους ουρανούς.

Ίσως τελικά, το όνειρο της ανεύρεσης μιας «νέας Γης», να μην είναι τόσο μακρινό όσο πιστεύαμε.

Ποιος έφτιαξε το «πρόσωπο» στο Φεγγάρι;



Όταν έχει Πανσέληνο, στην επιφάνεια της Σελήνης εμφανίζεται ένα περίεργο σχήμα που μοιάζει με ανθρώπινο πρόσωπο. Μια νέα μελέτη αυτού του περίεργου φαινομένου, προτείνει μια ικανοποιητικά λογική εξήγηση: Το «πρόσωπο του φεγγαριού» δημιουργήθηκε πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, εξαιτίας πτώσεων από αστεροειδείς, που κλόνισαν την επιφάνεια της Σελήνης.

Η έρευνα που διεξήχθη από τους επιστήμονες Laramie Potts και Ralph von Frese του Πανεπιστημίου του Οχάιο, αποκαλύπτει ότι οι επιδράσεις της σύγκρουσης αστεροειδών με την επιφάνεια της Σελήνης πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, διαδραμάτισαν πολύ μεγαλύτερο ρόλο στη διαμόρφωση της επιφάνειάς της, από ότι μέχρι τώρα υποθέταμε. Μπορεί επίσης να εξηγήσει την ύπαρξη 2 μυστηριωδών, μεγάλων εξογκωμάτων στις δύο πλευρές του φεγγαριού.

Σύμφωνα με τη μελέτη, όταν το φεγγάρι δεχόταν πτώσεις από αστεροειδείς, δημιουργήθηκαν κύματα δόνησης, τα οποία ταξίδευσαν μέσα από το εσωτερικό της Σελήνης και προκάλεσαν ηφαιστειακές εκρήξεις στην αντίθετη πλευρά της. Λιωμένο μάγμα ξεπήδησε από τα βάθη της και γέμισε την επιφάνειά της.

Όταν το μάγμα κρύωσε, δημιούργησε σκοτεινές κοιλότητες που ονομάστηκαν «σεληνιακές θάλασσες». Όταν έχει Πανσέληνο, ο συνδυασμός αυτών των κοιλοτήτων δημιουργεί μια οπτική ψευδαίσθηση ενός ανθρώπινου προσώπου. Τα μάτια του προσώπου δημιουργούνται από την Mare Imbrium και τη Mare Serenitatis, η μύτη είναι ο κόλπος Aestuum και το στόμα η Mare Nubium και η Mare Cognitum.

Τα αποτελέσματα από τις παλιές δονήσεις που συντάραξαν τη Σελήνη, είναι ακόμα ορατά στο εσωτερικό της. Τομογραφικές εικόνες του εσωτερικού της, αποκαλύπτουν πως τμήμα του σεληνιακού μανδύα, στην περιοχή μεταξύ φλοιού και πυρήνα, εμφανίζει ακόμα και σήμερα προεξοχές, που αναγάγουν σε μια τέτοια επίδραση. Οι εικόνες προήλθαν από τους δορυφόρους της ΝΑΣΑ, Clementine και Lunar Prospector.

Αναφορές από τις αποστολές του Apollo, έδειξαν επιπρόσθετα πως το σχήμα του φεγγαριού δεν είναι μια τέλεια σφαίρα. Υπάρχει ένα εξόγκωμα στην ορατή και άλλο ένα στην αθέατη όψη της Σελήνης. Σύμφωνα με μία υπόθεση, τα εξογκώματα αυτά δημιουργήθηκαν λόγω της επίδρασης της γήινης βαρύτητας στα πολύ αρχαία χρόνια, όταν ακόμα η επιφάνεια της Σελήνης ήταν ελατή και πιο ρευστή. Οι επιστήμονες που ασχολήθηκαν με το πρόσωπο της Σελήνης ωστόσο πιστεύουν, πως αυτό το σενάριο είναι μόνο εν μέρει σωστό. Θεωρούν πως στο παρελθόν το φεγγάρι χτυπήθηκε από τουλάχιστον 2 πολύ μεγάλους αστεροειδείς, χωρίς να αναφερθούν οι πολλαπλοί μικρότεροι. Ο ένας από τους 2 αυτούς αστεροειδείς χτύπησε την ορατή πλευρά, στέλνοντας κύματα δονήσεων που ταξίδεψαν μέσα από το εσωτερικό της, με αποτέλεσμα το σχηματισμό του εξογκώματος στην πίσω πλευρά της. Αντίστοιχα συνέβη με το μπροστινό εξόγκωμα.

Τοποθετούν τα γεγονότα αυτά περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια πριν. Εκείνη την περίοδο, όταν το ηλιακό σύστημα ήταν ακόμα στη νηπιακή του ηλικία, το φεγγάρι ήταν ακόμα γεωλογικά ενεργό και η επιφάνειά του δεν είχε στερεοποιηθεί. Επίσης, τότε βρισκόταν πολύ πιο κοντά στη γη απ' ότι βρίσκεται τώρα, και οι βαρυτικές αλληλεπιδράσεις ήταν πολύ ισχυρότερες.

Το "μάτι" του νου: Πως συνθέτει ο εγκέφαλος το ολικό από το μερικό



Σύμφωνα με την αναφορά ερευνητών του Johns Hopkins University, όταν κοιτάμε έναν αριθμό, ένα γράμμα ή ένα οποιοδήποτε σχήμα, νευρώνες σε διάφορα μέρη του οπτικού κέντρου του εγκεφάλου αντιδρούν σε διαφορετικά συστατικά στοιχεία του σχήματος, ταιριάζοντάς τα σχεδόν στιγμιαία σα να συνέθεταν ένα παζλ που δίνει μια συνολική εικόνα ορατή και κατανοητή από τον άνθρωπο.

Το ερώτημα που σχετίζεται με το πώς ο εγκέφαλός μας βλέπει, αναγνωρίζει και κατανοεί τα αντικείμενα που βλέπουμε, αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα αινίγματα της νευροεπιστήμης, σύμφωνα με τον καθηγητή Charles E. Conor.:

«Αυτό δεν θα μπορούσε καν να φαίνεται σαν επιστημονικό ερώτημα για κάποιους ανθρώπους, γιατί το να βλέπουμε είναι μία δυνατότητα αυτόματη και τόσο προφανής για εμάς, ώστε αφιερωνόμαστε πιο πολύ στην νοητική επεξεργασία αυτών που βλέπουμε, παρά στο πως συμβαίνει και τα βλέπουμε. Η όραση όμως δεν είναι κάτι που διαδραματίζεται στο μάτι. Συμβαίνει σε πολλαπλά στάδια και διεργασίες μέσα στον εγκέφαλο. Έτσι η μελέτη μας επικεντρώνεται στο πως τα διάφορα αντικείμενα επισημαίνονται και κωδικοποιούνται από μεγάλο πλήθος νευρώνων σε ανώτερα τμήματα του εγκεφάλου, που είναι υπεύθυνα για την επεξεργασία των οπτικών μηνυμάτων.»

Η έρευνα, η οποία βασίστηκε σε καταγραφές νευρώνων του οπτικού φλοιού πιθήκων, αποκαλύπτει ότι οι νευρώνες του οπτικού φλοιού αρχικά αντιδρούν στο οπτικό ερέθισμα χωρίς διάκριση, καταγράφοντας όλα τα μεμονωμένα χαρακτηριστικά μιας εικόνας σε μορφές στις οποίες ο εγκέφαλος είναι ήδη ευαισθητοποιημένος.

Για παράδειγμα, ένας νευρώνας μπορεί να ανταποκριθεί αναγνωρίζοντας ένα κοίλο τμήμα στην κορυφή ενός αντικειμένου ή ένα κυρτό στο κατώτατο σημείο. Σ' αυτό το σημείο όμως, τα εγκεφαλικά σήματα είναι ακόμα διφορούμενα και ο εγκέφαλος δεν έχει καν αποφασίσει εάν το σχήμα είναι κυρτό ή κοίλο τελικά, ή ακόμα εάν συμβαίνουν και τα δυο μαζί. Χιλιοστά του δευτερολέπτου αργότερα, οι εγκεφαλικοί νευρώνες αρχίζουν να αντιδρούν σε συνδυασμούς των ελαχίστων αρχικών πληροφοριών συνθέτοντας απλές μορφές.

Με άλλα λόγια, ο εγκέφαλος αρχίζει να συναρμολογεί τα μικρά σε μεγαλύτερα τμήματα, όπως θα έκανε κάποιος που σχηματίζει ένα ψηφιδωτό από χιλιάδες μικροσκοπικές πλάκες.
«Οι άνθρωποι κάνουν μια τραχιά κατηγοριοποίηση ενός αντικειμένου πολύ γρήγορα» λέει ο Connor. «Παραδείγματος χάριν, σε ένα δέκατο του δευτερολέπτου μπορούμε να αναγνωρίσουμε εάν κάτι που βλέπουμε είναι ή δεν είναι ζώο. Τα αποτελέσματα των ερευνών υποδηλώνουν ότι αυτή η άμεση τραχιά εντύπωση εξαρτάται πιθανώς από την αναγνώριση ενός ή περισσοτέρων μερών αυτού που βλέπουμε.

Οι λεπτές διακρίσεις - όπως η αναγνώριση μεμονωμένων προσώπων - παίρνουν περισσότερο χρόνο για να συμβούν και αυτή η καθυστέρηση πιθανώς εξαρτάται από την μεγαλύτερη επεξεργασία που χρειάζεται να γίνει στα κομμάτια που συνθέτουν το τελικό σχήμα. Από μια άποψη, ο εγκέφαλος πρέπει να συνθέσει μία αναπαράσταση του αντικειμένου που βλέπουμε, συνδυάζοντας ανόμοια κομμάτια».

Γεγονός είναι, πως ακόμα δεν είναι γνωστό πως το οπτικό σύστημα ολοκληρώνει το θαύμα της επεξεργασίας των πληροφοριών, που μας κάνει να μπορούμε να δούμε ένα αντικείμενο. Και συνεπώς συνάγεται το ερώτημα, κατά πόσο αυτό το οποίο βλέπουμε καθορίζεται από τον τρόπο που λειτουργεί ο νους μας. Μήπως τελικά μπορούμε να δούμε μόνο αυτά, τα οποία «χωράει το μυαλό μας»;

Ο χαμένος πολιτισμός του Θιβέτ



Το Θιβέτ υπήρξε πάντοτε μία μεγαλειώδης περιοχή, ένας ιερός τόπος για αυτούς που αγαπάνε το μυστήριο και ερευνούν το χώρο της πνευματικότητας και του μεταφυσικού. Η ιστορία του συνδέεται άμεσα με τον Βουδισμό, απ' την εποχή που ο Ινδός πατριάρχης του Βουδισμού Μποντιντάρμα μετέφερε στο Θιβέτ τις διδασκαλίες του Βούδα.

Όμως το Θιβέτ είναι πιο παλιό. Η δύναμή του πηγάζει μέσα από μακρινές εποχές. Στη διαπίστωση αυτή συνηγορούν ευρήματα σύγχρονων ερευνητών, τα οποία αποδεικνύουν την ύπαρξη ενός προ-βουδιστικού πολιτισμού στα υψίπεδα του Θιβέτ. Τα ερείπια αυτού του πολιτισμού βρίσκονται σε ύψος 5.000 μέτρων σε μια αχανή έκταση όσο η Καλιφόρνια και το Τέξας μαζί!

Εκεί απλώνονται τα απομεινάρια από ακροπόλεις και ταφικά μνημεία, ανέγγιχτα για αιώνες από τους ανθρώπους. Ο απόηχος αυτού του άγνωστου πολιτισμού βρίσκεται στους θρύλους και τις νεφελώδεις διηγήσεις των νομαδικών λαών που περιπλανώνται σήμερα στην έκταση αυτή. Θρύλοι για έναν λαό που έζησε εκεί ίσως και 1.500 χρόνια πριν. Θρύλοι που κανείς δεν πίστευε.

Τα ίχνη αυτού του πολιτισμού ανακαλύφθηκαν από τον ιστορικό John Bellezza μετά από έρευνα δύο δεκαετιών. Πρόσφατα, συνεργάτης του Bellezza στο έργο του συμβάλλει και ο ερευνητής Alex Chadwick. Ο Chadwick ασχολήθηκε για ένα μεγάλο διάστημα με την εξερεύνηση αυτών των αρχαιολογικών χώρων, τη χαρτογράφησή τους καθώς και με καταγραφή ντόπιων θρύλων και παραδόσεων για αυτόν τον χαμένο πολιτισμό. Η διαπίστωσή του είναι ότι υπάρχει πλήθος προ-βουδιστικών αρχαιολογικών χώρων, ακόμα ανεξερεύνητων, καθώς αυτοί ξεχάστηκαν στα χρόνια που ακολούθησαν τη μετάβαση προς τον Βουδισμό.

Δεν είναι λίγοι πλέον οι επιστήμονες που πιστεύουν, ότι η γεωγραφική περιοχή του Άνω Θιβέτ είχε κάποτε θερμότερο και πιο υγρό κλίμα, που επέτρεπε την ανάπτυξη της γεωργίας και την κατασκευή οχυρωμένων οικισμών γύρω από μία κεντρική ακρόπολη. Σταδιακά όμως το κλίμα άλλαξε, καθιστώντας την περιοχή ξηρή και άνυδρη.

Τώρα στην ακατοίκητη αυτή περιοχή στέκονται μόνο ερείπια, μάρτυρες ενός υψηλού παρελθόντος που περιμένει να εξερευνηθεί αποκαλύπτοντας ένα ακόμα άγνωστο τμήμα της ιστορίας του ανθρώπου πάνω στη Γη.

Σφαιρικοί κεραυνοί, στο εργαστήριο



Αν είσαστε ένας από αυτούς που έχουν δει μια φωτεινή μπάλα να πλησιάζει μια αγελάδα, ή να περνάει έξω από το παράθυρό σας κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, μην έχετε αμφιβολία πως ήσασταν οι μάρτυρες ενός πολύ σπάνιου φαινομένου. Πράγματι, οι σφαιρικοί κεραυνοί, που περιστασιακά εμφανίζονται στην ατμόσφαιρα κατά τη διάρκεια καταιγίδων, είναι ένα φαινόμενο που έχει μπερδέψει τους επιστήμονες εδώ και αιώνες. Ίσως όμως πάψει να είναι τόσο σπάνιο: ερευνητές στο Ισραήλ, κατασκεύασαν ένα σύστημα, που μπορεί να δημιουργήσει το φαινόμενο αυτό μέσα στο εργαστήριο. Η ανακάλυψη αυτή, θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε το περίεργο αυτό φαινόμενο, αλλά και να διερευνήσουμε, τις πιθανές πρακτικές εφαρμογές των τεχνητών αυτών σφαιρών.

Ο σφαιρικός κεραυνός είναι πιθανώς μία σφαίρα από πλάσμα που διαμορφώνεται όταν ένα τμήμα της αστραπής χτυπάει το έδαφος και δημιουργεί εκεί ένα «καυτό σημείο». Συνήθως έχει 30 εκατοστά διάμετρο και διαρκεί για μερικά δευτερόλεπτα. Αν και δημιουργούνται κυρίως κατά τη διάρκεια καταιγίδων, οι Eli Jerby και Vladimir Dikhtyar από το πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ στο Ισραήλ, κατάφεραν να δημιουργήσουν τεχνητά τέτοιες σφαίρες, χρησιμοποιώντας ένα είδος τρυπανιού μικροκυμάτων.

Η συσκευή αποτελείται από τη μαγνητική λυχνία ενός οικιακού φούρνου μικροκυμάτων ισχύος 600 Watt και συγκεντρώνει την ισχύ της σε έναν όγκο μόλις ενός κυβικού εκατοστού. Οι ερευνητές διοχετεύουν τα μικροκύματα διαμέσου μίας αιχμηρής ράβδου, σε μία συμπαγή ουσία φτιαγμένη από γυαλί, σιλικόνη, γερμάνιο, αλουμίνιο, ή κάποια κεραμική ουσία. Η ενέργεια των μικροκυμάτων σχηματίζει ένα λιωμένο καυτό σημείο επάνω στο υπόστρωμα όπου διοχετεύεται.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές απομακρύνουν το τρυπάνι των μικροκυμάτων από την ουσία, πράγμα που δημιουργεί μία καυτή σταγόνα. Η σταγόνα μετατρέπεται σε μία μπάλα φωτιάς που ,έχει διάμετρο περίπου 3 εκατοστά και διαρκεί μερικά δέκατα του δευτερολέπτου.

Αν και αυτή η μέθοδος πρέπει να υποστεί ελέγχους, φαίνεται πως περιλαμβάνει τα υλικά που δημιουργούν τον σφαιρικό κεραυνό στις διάφορες φάσεις του, όπως τα ιόντα, τα ουδέτερα άτομα και τα μεγαλύτερα μακροσκοπικά μόρια. Αυτή η σύσταση μοιάζει με αυτή που υποθέτουμε για τις σφαιρικές αστραπές, οι οποίες θεωρείται ότι περιέχουν ατμοποιημένους ορυκτοποιημένους σπόρους, που εκτινάχτηκαν στον αέρα κατά τη διάρκεια του κεραυνού. Επιπλέον, οι εργαστηριακοί σφαιρικοί κεραυνοί, φαίνεται πως συνδυάζουν την κατάσταση πλάσματος, την χημική οξείδωση και την καύση. Και πάλι αυτό μοιάζει με τους φυσικά δημιουργημένους, στους οποίους οι ατμοποιημένοι σπόροι αντιδρούν με το οξυγόνο στον αέρα και καίγονται δημιουργώντας το φωτεινό φαινόμενο.

Αυτό που πολλοί ερευνητές απέδωσαν σε θέαση αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενου αντικειμένου, σε λίγο καιρό, ίσως δεν αποτελεί πια παρά μια συσκευή που θα κατασκευάζει «πύρινα μπαλόνια»!

Ο ιερός χαρακτήρας των ημερολογίων της αρχαίας Αμερικής



Η βαθιά επιστημονική μελέτη των αρχαίων πολιτισμών, όχι μόνο από αρχαιολόγους αλλά και από επιστήμονες άλλων ειδικοτήτων, έχει αποδείξει την κατοχή υψηλών γνώσεων από κάποιους λαούς της αρχαιότητας. Ένα αναμφισβήτητο παράδειγμα είναι και οι γνώσεις αστρονομίας και μαθηματικών που κατείχαν οι πολιτισμοί της Κεντρικής Αμερικής.

Τόσο οι Μάγιας όσο και οι Αζτέκοι αποδεικνύεται ότι ήταν κάτοχοι σπουδαίων αστρονομικών γνώσεων, γεγονός που έχει εκπλήξει τους επιστήμονες αλλά και τους έχει προβληματίσει για τον τρόπο απόκτησής τους. Το πρόβλημα με τους πολιτισμούς αυτούς είναι η ιερογλυφική γραφή που χρησιμοποιούσαν και η οποία κρύβει πολλά μυστικά. Για την αποκωδικοποίησή της, πλήθος επιστημόνων έχει διαθέσει χρόνια εργασίας.

Είναι γνωστό ότι οι Μάγιας και οι Αζτέκοι είχαν σε χρήση ένα τελετουργικό ημερολόγιο, το οποίο αποτελούνταν από έναν κύκλο 260 ημερών. Επιπλέον, γύρω στο 200 π.Χ. στους πολιτισμούς αυτούς συναντάμε την έννοια της «Μεγάλης Μέτρησης» (Long Count), μιας διαφορετικής μέτρησης των κύκλων του χρόνου. Η μέτρηση αυτή αποτελούνταν από 13 κύκλους των 400 ετών, με αρχή το έτος 3114 π.Χ. το οποίο θεωρούσαν ως «Αρχή της Σύγχρονης Εποχής».

Το αποτέλεσμα της αστρονομικής μελέτης των Μάγιας ήταν ο σχηματισμός πολύπλοκων μαθηματικών πινάκων τους οποίους χρησιμοποιούσαν για τον καθορισμό της θέσης ουρανίων σωμάτων. Ακόμα και σήμερα, ειδικοί άνθρωποι με την ονομασία "daykeepers" λειτουργώντας όπως οι ιερείς - αστρονόμοι του παρελθόντος, παρακολουθούν τον ουρανό από τα βουνά της Γουατεμάλας συνεχίζοντας το έργο των προγόνων τους.

Πρόσφατα, η καθηγήτρια γλωσσολογίας Martha Macri και ο Michael Grofe πτυχιούχος φοιτητής ισχυρίζονται ότι μελετώντας το ημερολόγιο των Αζτέκων και των Μάγιας κατάφεραν να ανακαλύψουν με ποιο τρόπο αυτοί οι λαοί μπορούσαν να υπολογίζουν με καταπληκτική ακρίβεια τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων, του Ήλιου, της Σελήνης και των πλανητών.

Η αποκάλυψη αυτή έγινε καθώς η Macri, κατάφερε να ταιριάξει τους ιερογλυφικούς χαρακτήρες της γραφής των Μάγιας με τον κύκλο των 260 ημερών του ημερολογίου τους. Το αποτέλεσμα αυτής της αντιστοιχίας ήταν η Macri να σχηματίσει μία θεωρία - την οποία δημοσίευσε στα τέλη του 2005 - σύμφωνα με την οποία αυτό το ημερολόγιο των 260 ημερών βασίζεται σε διάφορα τμήματα του κύκλου της Σελήνης.

Άλλες θεωρίες θέλουν τον κύκλο αυτών να σχετίζεται με την κίνηση της Αφροδίτης.
Η Macri και ο Grofe υποστηρίζουν ότι οι λαοί αυτοί πετύχαιναν πολύ μεγάλη ακρίβεια στους αστρονομικούς υπολογισμούς τους, κάνοντας μετρήσεις σε μικρότερους κύκλους και πολλαπλασιάζοντας τα αποτελέσματα ώστε να ανάγουν τις μετρήσεις τους σε ανώτερη κλίμακα χρόνου. Μ' άλλα λόγια εφάρμοζαν ένα αρχαίο ερμητικό ρητό που λέει ότι «όπως είναι πάνω είναι και κάτω». Μελετώντας με ακρίβεια μικρούς κύκλους του χρόνου πετύχαιναν μεγάλη ακρίβεια (κατά αναλογία) και σε μεγάλες χρονικές περιόδους. Με εμπειρικό τρόπο πετύχαιναν ακρίβεια στις αστρονομικές τους μετρήσεις που θα ζήλευαν και οι σύγχρονοι υπολογιστές.

Απ' την άλλη οι επιστήμονες προσπαθούν να διεισδύσουν στην νοοτροπία και τη σκέψη αυτών των πολιτισμών η οποία συνδυάζει την επιστημονική παρατήρηση με τη διάσταση του ιερού. Στους περισσότερους - αν όχι σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς - η επιστημονική έρευνα είχε άμεση σχέση με μία υψηλή πνευματικότητα.

Η επιστημονική σκέψη ήταν το σκαλοπάτι για να φτάσουν το ιερό, το πνευματικό , τη σύνδεση και αλληλεξάρτηση πνευματικού και υλικού κόσμου. Πίσω από κύκλους του χρόνου και μαθηματικές αναλογίες «έβλεπαν» μία θεία αρμονία, μία ανώτερη «Διάνοια». Όλα αυτά απέχουν πολύ από τη νοοτροπία της σύγχρονης εποχής, όπου επιστήμη και θρησκεία δεν φαίνεται να έχουν κοινά σημεία. Σήμερα η λογική και η πίστη θεωρούνται έννοιες ξένες μεταξύ τους, τότε όμως ήταν πλήρως συνυφασμένες όπως οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η γνώση αποτελούσε μία ενότητα και στήριζε την πίστη ή και αντίστροφα.

Νέα έρευνα αποκαλύπτει ότι οι σκέψεις επηρεάζουν τα γονίδια



Νέες έρευνες αποκαλύπτουν ότι τα γονίδια μπορούν να ενεργοποιούνται ή να απενεργοποιούνται επηρεαζόμενα από σήματα που βρίσκονται στο εξωτερικό περιβάλλον του κυττάρου, όπως σκέψεις, συναισθήματα και συγκινήσεις.

Ο κυτταρικός βιολόγος Dr. Bruce X. Lipton (παλιότερα καθηγητής ιατρικών μαθημάτων σε σχολείο και τώρα επιστημονικός ερευνητής) ήταν ένας από τους πρώτους επιστήμονες που εντόπισε το γεγονός της επίδρασης αυτής. Πραγματοποιώντας μια σειρά πειραμάτων αποκάλυψε πως η κυτταρική μεμβράνη είναι το οργανικό ανάλογο ενός κομπιούτερ-τσιπ, ενώ το κύτταρο μοιάζει αναλογικά με τον εγκέφαλο.

Αν και οι απόψεις του αυτές συγκρούονται με την κατεστημένο επιστημονικό δόγμα που θέλει τα γονίδια να είναι αυτά που ελέγχουν τη συμπεριφορά, ανάλογες δημοσιεύσεις άλλων ερευνητών, έχουν ισχυροποιήσει τη συγκεκριμένη θέαση.

Η κβαντική φυσική της κυτταρικής βιολογίας

Ο Dr. Lipton έχει επίσης υπάρξει ένας από τους πρωτοπόρους στην εφαρμογή των αρχών της κβαντικής φυσικής στο χώρο της κυτταρικής βιολογίας. Ενώ η παραδοσιακή κυτταρική βιολογία εστιάζεται στα φυσικά κύτταρα ως παράγοντες βιολογικού ελέγχου, οι έρευνες του Lipton ασχολούνται με τους μηχανισμούς με τους οποίους η ενέργεια, με τη μορφή των πεποιθήσεών μας, μπορεί να επηρεάσει τις βιολογικές λειτουργίες, ακόμα και τον ίδιο τον γενετικό μας κώδικα.

Εφαρμόζοντας τη μοντέρνα φυσική στη βιολογία, εξετάζει τις επιπτώσεις της για τη ζωή μας. Δείχνει πως οι άνθρωποι, όχι μόνο μπορούν να ελέγξουν τη γονιδιακή τους δραστηριότητα, αλλά και να γράψουν από την αρχή το γενετικό τους κώδικα μέσω των πεποιθήσεων τους.Μέχρι προσφάτως, πιστευόταν πως τα γονίδια ενεργοποιούνταν αυτόματα&πως από μόνα τους γινόντουσαν ενεργά ή αδρανή. Αυτού του είδους η γονιδιακή συμπεριφορά μπορούσε να δικαιολογήσει ένα θεωρητικό μοντέλο, όπου τα γονίδια θα ήταν ο παράγοντας που ελέγχει τις βιολογικές λειτουργίες.

Παρόλο που η δύναμη των γονιδίων συνεχίζει να τονίζεται σε βιολογικές μελέτες και συγγράμματα, μια ριζικά καινοτόμα θεώρηση έχει έρθει να ταράξει τα ήσυχα νερά της κυτταρικής βιολογίας. Μπορεί πλέον να αναγνωριστεί πως το περιβάλλον και ειδικότερα η κοσμοαντίληψή μας, ελέγχει άμεσα τη γονιδιακή μας δραστηριότητα. Η διαδικασία του ελέγχου αυτού λέγεται επιγονιδιακός έλεγχος.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων 6 ετών της ανθρώπινης ζωής, το παιδί αποκτά το ρεπερτόριο συμπεριφοράς που του χρειάζεται για να αποτελέσει ένα λειτουργικό μέλος της κοινωνικής ζωής. Επιπρόσθετα, στο υποσυνείδητό του αποθηκεύει πεποιθήσεις που έχουν σχέση με το άτομό του. Όταν ένας γονιός λέει στο μικρό του παιδί πως είναι ανόητο, προβληματικό ή του αποδίδει οποιοδήποτε άλλο αρνητικό γνώρισμα, αυτή η πληροφορία εισπράττεται ως γεγονός στο παιδικό υποσυνείδητο.

Αυτού του είδους οι επίκτητες πεποιθήσεις αποτελούν την «κεντρική φωνή» που ελέγχει τη μοίρα της κυτταρικής «κοινότητας» του σώματος. Ενώ συνειδητά μπορεί κάποιος να έχει μεγάλη αυτοπεποίθηση, το πολύ δυνατότερο υποσυνείδητό του, μπορεί να τον οδηγεί σε αυτοκαταστροφική συμπεριφορά.

Πως αλληλοσχετίζονται το συνειδητό με το υποσυνείδητο

Η πιο επικίνδυνη πλευρά των αυτοματοποιημένων λειτουργιών μας είναι πως ελέγχονται από το υποσυνείδητο, χωρίς να υπάρχει έλεγχος ή ακόμα και παρατήρηση από τη συνείδηση. Εφόσον σχεδόν οι περισσότερες από τις συμπεριφορές μας βρίσκονται κάτω από τον έλεγχο του υποσυνειδήτου, σπανίως τις αντιλαμβανόμαστε, ενώ δεν ξέρουμε καν πόσο συνδεδεμένες είναι με το υποσυνείδητο.

Έχουμε πιστέψει, πως με τη δύναμη της θέλησης μπορούμε να αλλάξουμε τον αρνητικό προγραμματισμό του υποσυνειδήτου μας. Δυστυχώς, αυτό όσο και να ακούγεται απλό είναι στην πραγματικότητα πολύ δύσκολο: σημαίνει πως πρέπει κάποιος να έχει τέτοια δύναμη, που να είναι ο ίδιος παρατηρητής και ελεγκτής του εαυτού του. Τη στιγμή που η συνείδηση θα κάνει ένα μικρό διάλειμμα, το υποσυνείδητο θα πάρει αυτόματα τον έλεγχο για να παίξει τον γνώριμο και πολύ γερά εγκατεστημένο της ρόλο.

Το υποσυνείδητο μοιάζει με ένα κασετόφωνο

Στο υποσυνείδητό μας δεν υπάρχει κανένας παρατηρητής για να ελέγξει τι έχει καταγραφεί. Συνεπώς, δεν υπάρχει εκεί η διάκριση που θα επέτρεπε να αξιολογηθεί ένα υποσυνείδητο πρόγραμμα συμπεριφοράς ως καλό ή κακό. Είναι απλά καταγραφές, που ανεξάρτητα από την ποιότητά τους, υπάρχουν. Υπό αυτή τη σκοπιά το υποσυνείδητο μοιάζει με ένα κασετόφωνο, το οποίο παίζει συγκεκριμένα προγράμματα συμπεριφοράς, που ενεργοποιούνται από συγκεκριμένα ερεθίσματα. Μας θυμίζει το γεγονός αυτό η κοινότυπη φράση «βρήκε το κουμπί μου», που υποδηλώνει ακριβώς αυτό το αυτοματοποιημένο φαινόμενο.

Σε αντίθεση με το συνειδητό, το υποσυνείδητο είναι κατά πολύ ισχυρότερο στη δυνατότητα επεξεργασίας πληροφοριών. Όπως αναφέρουν πολλοί νευροεπιστήμονες, ο συνειδητός νους αντιστοιχεί μόλις στο 5% της συνολικής διανοητικής μας δραστηριότητας. Το υπόλοιπο, είναι σκέψεις που περνούν συνεχώς από το μυαλό μας και συμπεριφορές που υιοθετούμε, χωρίς καν να τις αντιληφθούμε ή να μπορούμε να τις ελέγξουμε. Είναι λοιπόν εμφανές, πως το συνειδητό χρειάζεται μία απίστευτα ισχυρή βουλητική δύναμη, ακόμα και για να παρατηρήσει και να ταυτοποιήσει τη συμπεριφορά που προέρχεται από το υποσυνείδητο. Η θετική σκέψη μπορεί να βοηθήσει, αλλά πρέπει να εγκαθιδρυθεί ενός είδους συνεργασία με το υποσυνείδητο.


Γνωρίζοντας πια, πως αυτό που είμαστε και αυτό που μπορούμε να γίνουμε, είναι μια κατάσταση που - αν και με μεγάλη προσπάθεια - μπορούμε να πάρουμε στα χέρια μας, είναι αναγκαίο να στραφούμε μέσα μας, να εμπιστευτούμε τον εσωτερικό μας παρατηρητή και ακούραστα να τον βάλουμε να δουλέψει για εμάς. Εάν καταφέρουμε και γνωρίσουμε τους κινητήρες της συμπεριφοράς μας, θα καταφέρουμε να τους βελτιώσουμε και έτσι θα βελτιώσουμε και τη βιολογική μας κατάσταση.

Μυστηριώδεις σπηλιές στο Huashan (Σανγκάϊ)



Είναι απλή σύμπτωση ή κάποιοι νόμοι της φύσης βρίσκονται πίσω από το φαινόμενο; Ένα νέο μυστήριο έχει αποκαλυφθεί πρόσφατα κοντά στο βουνό Huashan της Σαγκάης (τοποθεσία: 30 μοίρες βόρειο γεωγραφικό πλάτος) που ακολουθεί την παράδοση άλλων μεγάλων μυστηρίων, όπως οι πυραμίδες, η κιβωτός του Νώε και το τρίγωνο των Βερμούδων.

Το νέο εύρημα σε αυτό το μυστηριώδες γεωγραφικό πλάτος, έχει να κάνει με τις αρχαίες μυστικές σπηλιές στο Huashan, κοντά στο διάσημο βουνό Huangshan στην επαρχία Anhui της Κίνας. Αν και η έρευνα στις σμιλευμένες πέτρες έδειξε ότι οι σπηλιές έχουν υπάρξει για τουλάχιστον 1.500 έτη, μόλις πριν περίπου 15 μήνες ανακαλύφθηκαν τυχαία από έναν τοπικό αγρότη.

Οι επιμελώς σμιλευμένοι τοίχοι και οι στέγες, οι μεγάλοι στυλοβάτες και τα πέτρινα σκαλοπάτια, δείχνουν ότι οι σπηλιές έχουν σκαφτεί από ανθρώπους. Ακόμα κανένας δεν ξέρει για ποιο λόγο κατασκευάστηκαν. Ούτε μια αναφορά για τις σπηλιές δεν έχει ποτέ βρεθεί μεταξύ των πολυάριθμων αρχαίων αρχείων της Κίνας, αν και το μέγεθός τους τις κατατάσσει ήδη ως τις μεγαλύτερες που έχουν ποτέ ανακαλυφθεί στην Κίνα!

Ο συνολικός αριθμός των σπηλαίων που έχουν βρεθεί στην περιοχή των λόφων Huashan, δίπλα στον ποταμόα Xin'an, είναι 36. Δύο από αυτές είναι ανοιχτές στους επισκέπτες. Οι υπόλοιπες καθαρίζονται ακόμα από τις λάσπες, που έχουν συσσωρευτεί στο εσωτερικό τους. Σύμφωνα με την άποψη των εργατών της ανασκαφής, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα οι 36 αυτές σπηλιές να επικοινωνούν μεταξύ τους.

Η σπηλιά Huanxi με μήκος 140 μέτρα και συνολικό εμβαδόν 4.800 τετραγωνικά μέτρα, είναι μία από τις δύο που ανοίγουν για επισκέψεις του κοινού. Μετά από μία διαδρομή 100 μέτρων, βρίσκει κανείς μία μεγάλη αίθουσα στο εσωτερικό της σπηλιάς. Υπάρχουν λιμνούλες, στυλοβάτες και μικρά διαμερίσματα στις πλευρές της αίθουσας.

Η πιο μυστηριώδης ανακάλυψη όμως, είναι η κλίση που έχει το σπήλαιο: το κεκλιμένο επίπεδο που σχηματίζουν οι τοίχοι, έχει ακριβώς την ίδια κλίση με την εξωτερική πλευρά - τον λόφο! Υπολογίζοντας την τεχνολογία που θα έπρεπε να έχουν οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, αποτελεί μυστήριο, το πώς κατάφερε να κατασκευαστεί με τον τρόπο αυτό...

Η μεγαλύτερη από τις 36 σπηλιές είναι η σπηλιά Qingliang, που είναι γνωστή ως το «Υπόγειο Παλάτι», εξαιτίας του μεγέθους της και του θαυμάσιου σχήματός της. Με συνολικό μήκος 170 μέτρων, καλύπτει χώρο 12.600 τετραγωνικών μέτρων. Τα αρχικά μπάζα από το σκάψιμο της σπηλιάς, υπολογίζεται πως θα παρήγαγαν τουλάχιστον 50.000 κυβικά μέτρα πέτρας.

Στο εσωτερικό της σπηλιάς υπάρχει μια πέτρινη γέφυρα πάνω από ένα υπόγειο ποτάμι, καθώς και πέτρινοι διάδρομοι που οδηγούν σε διαφορετικές αίθουσες. Εκεί κοντά βρίσκεται μία διώροφη πέτρινη δομή, απ' όπου οι επισκέπτες μπορούν να έχουν μία πανοραμική θέα της τεράστιας σπηλιάς, σα να βρισκόντουσαν σε ένα μπαλκόνι. Στη σπηλιά δεν έχουν βρεθεί υπολείμματα τροφής, φωτιάς ή σημάδια καπνού. Αλλά χωρίς φωτιά, πως μπόρεσαν οι αρχαίοι κατασκευαστές της να τη φωτίσουν;

Τολμηρές εικασίες

Εφόσον δεν υπάρχουν ιστορικά τεκμήρια που να αναφέρουν τον λόγο που σκάφτηκαν τα σπήλαια, μία μεγάλη ποικιλία από εικασίες μπορεί να συναντήσει κανείς ανάμεσα σε επισκέπτες, αλλά και εμπειρογνώμονες.

Κάποιοι υποστηρίζουν πως οι αρχαίοι άνθρωποι έσκαψαν τα σπήλαια για να προμηθευτούν πέτρα, εφόσον τον καιρό εκείνο υπήρχε ανάγκη για μεγάλες ποσότητες πέτρας, προκειμένου να χτιστεί η κοντινή πόλη. Αλλά εάν ο σκοπός ήταν μονάχα η εξόρυξη πέτρας, για ποιο λόγο άφησαν στο χώρο τέτοια έξοχα λειασμένα γλυπτά μνημεία, τοίχους και οροφές, από το πέρασμά τους;

Μια άλλη υπόθεση είναι πως οι σπηλιές χρησιμοποιήθηκαν ως σταθμοί για τα στρατεύματα της τότε εποχής. Σύμφωνα με ιστορικά κείμενα, μία μεγάλης κλίμακας αγροτική εξέγερση συνέβη στην περιοχή των σπηλαίων, κοντά στο 1120. Οι σπηλιές θα μπορούσαν να είναι τα καταλύματα των στρατιωτών. Όμως, όπως έχει ήδη αναφερθεί, οι εξετάσεις των πετρωμάτων έδειξαν πως οι σπηλιές έχουν ιστορία τουλάχιστον 1500 ετών, οπότε υπήρχαν ήδη εκεί πριν από την αγροτική εξέγερση.

Μερικοί θεωρούν πως οι σπηλιές δεν κατασκευάστηκαν μέσα σε μία δυναστεία ή μία περίοδο. Μπορεί να σκαβόντουσαν για παραπάνω από 100 χρόνια. Κατά την αρχική περίοδο εκσκαφής τους, πιθανόν ο σκοπός να ήταν μόνο η εξόρυξη πέτρας. Αλλά αργότερα, κάποιοι βρήκαν τις σπηλιές και μετά από περισσότερο σκάψιμο τις έκαναν μεγαλύτερες και μακρύτερες, ώστε να μπορούν να κρυφτούν μέσα, να προσφέρουν κατάλυμα για το στρατό, ή απλά για να τις χρησιμοποιήσουν ως αποθήκες. Η τελευταία αυτή υπόθεση, μπορεί να εξηγήσει και το γεγονός της διαφορετικής μορφής σκαλισμάτων, που συναντάει κανείς στην ίδια σπηλιά.

Εκτός από τις παραπάνω υποθέσεις, υπάρχουν και άλλες, όπως ότι οι σπηλιές μπορεί να ήταν αυτοκρατορικοί τάφοι. Αλλά αργότερα για οποιουσδήποτε λόγους, εγκαταλείφθηκαν.
Και εδώ ερχόμαστε λοιπόν αντιμέτωποι ακόμα μια φορά με ένα μυστηριώδες παρελθόν, ένα χτύπημα του φοβερού μας εγωκεντρισμού, που θέλει τον σημερινό πολιτισμό να είναι μόνο αυτός ικανός, για να αφήσει το ανεξίτηλο σημάδι του στην αιωνιότητα. Τα μυστήρια του παρελθόντος θα βρίσκονται πάντα σε κάποιες περιοχές της γης, να χαμογελούν ειρωνικά στο χρόνο και να μας θυμίζουν, πως δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι, μα ούτε και οι τελευταίοι οδοιπόροι στη γη...

Εύρεση λίθινων εργαλείων σπρώχνουν πίσω την ανθρώπινη παρουσία στη Bόρεια Ευρώπη, μέχρι 200.000 έτη!



Προ αμνημονεύτων χρόνων η Βόρεια Θάλασσα διάβρωνε τους απότομους βράχους της ανατολικής Αγγλίας, μαζί με αυτούς που βρίσκονται κοντά στο χωριό Pakefield στο Suffolk. Αλλά πριν από 700.000 χρόνια οι βάσεις αυτών των βράχων γίνανε κοίτες ποταμών, αφήνοντας μία Αγγλία, που έμοιαζε περισσότερο σα μικρή χερσόνησος της πολύ θερμότερης Ευρώπης, που κατοικούνταν από ελέφαντες, βίσονες, ακόμα και ιπποπόταμους. Τώρα οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν, πως εκεί ζούσαν και άνθρωποι - περίπου 200.000 πιο πριν από τότε, που θεωρείται πως είχαν διαπεράσει στη Βόρεια Ευρώπη.


Οι κυνηγοί απολιθωμάτων χτενίζουν συνεχώς τη Βόρεια Ευρώπη για πειστικές αποδείξεις πρώιμου ανθρώπινου εποικισμού της. Μέχρι και πρόσφατα, τα στοιχεία που είχαν συλλέξει οι γερμανοί και οι άγγλοι αποδείκνυαν πως η περιοχή είχε κατοικηθεί εδώ και 500.000 περίπου χρόνια. Αλλά 32 εργαλεία από πυρόλιθο που ανακαλύφθηκαν σε μία απότομη βραχώδη πλαγιά κοντά στο Pakefield, υποδεικνύουν πως οι άνθρωποι είχαν φτάσει εκεί, τουλάχιστον πριν από 700.000 χρόνια! Ο Simon Parfitt από το University College του Λονδίνου μαζί με τους συνεργάτες του βρήκαν τα εργαλεία και εξακρίβωσαν την αρχαιότητά τους, κάνοντας χρονολογικούς υπολογισμούς για το στρώμα του βράχου όπου βρέθηκαν, όπως επίσης συγκρίνοντάς τα με απολιθώματα οστών από το ίδιο βραχώδες στρώμα.


Αυτοί οι πρώτοι βόρειο-ευρωπαίοι, δε χρειαζόντουσαν βαριά ρούχα, γιατί το τοπικό κλίμα της τότε εποχής έμοιαζε περισσότερο με το σημερινό μεσογειακό. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο Parfitt, βασίζοντας την άποψή του στο ταυτόχρονα απολιθωμένο αρχείο φυτών και ζώων εκείνης της περιόδου και της περιοχής.


Έτσι προκύπτει η υπόθεση ότι οι άνθρωποι έφτασαν στη Βόρεια Ευρώπη μόλις 100.000 χρόνια μετά από την καθιέρωσή τους στη Νότια, απ' όπου έχουμε και τα πρώτα δείγματα εποικισμού, που προήλθαν από μία περιοχή κοντά στο Ceprano της Ιταλίας. Επίσης σημαίνει, πως νέα και τρομερά ευρήματα μας περιμένουν για να τα ανακαλύψουμε, στις πιο κρυφές και δύσβατες μεριές της υφηλίου.

Ταξιδεύοντας στα νοερά μονοπάτια της μνήμης



Οι νευροεπιστήμονες του πανεπιστημίου του Princeton έχουν αναπτύξει ένα νέο τρόπο να παρακολουθούν τις νοητικές διαδικασίες αυτών που θυμούνται γεγονότα του παρελθόντος, διαδικασία η οποία ονομάστηκε: «Διανοητικό ταξίδι στο χρόνο».

Τα αποτελέσματα των ερευνών (τεύχος 23 - Δεκέμβριος 2006 Science) θα βοηθήσουν στην προσπάθεια να μάθουμε περισσότερα πράγματα σχετικά με το πώς οι άνθρωποι καταδύονται στα σκοτεινά ορυχεία της μνήμης αντλώντας στοιχεία από αυτά, καθώς επίσης θα συμβάλλουν στην εύρεση μεθόδων για την αντιμετώπιση σημαντικών εγκεφαλικών διαταραχών όπως η νόσος του Alzheimer.

Οι ερευνητές παρουσίασαν σε εννέα συμμετέχοντες μια σειρά εικόνων και μετά τους ζήτησαν να θυμηθούν τι είχαν δει. Με την εφαρμογή ενός αυτοματοποιημένου προγράμματος αναγνώρισης μοτίβου των δεδομένων, που προκύπτουν από την εγκεφαλική ανίχνευση, οι ερευνητές ήταν σε θέση να δείξουν ότι η εγκεφαλική κατάσταση των συμμετεχόντων, σταδιακά ευθυγραμμίστηκε με την εγκεφαλική κατάσταση που υπήρχε σ' αυτούς, όταν μελέτησαν αρχικά τις εικόνες. Αυτό ενισχύει τη θεωρία, ότι η ανάκληση των μνημονικών καταγραφών, μοιάζει με ένα νοητικό ταξίδι στο χρόνο.

Επιπρόσθετα, μετρώντας τις αλλαγές, σχετικά με το πόσο καλά μπορούσαν οι συμμετέχοντες, να επανακτήσουν τις εικόνες που είχαν στη μνήμη τους, οι επιστήμονες ήταν σε θέση να προβλέψουν, πια εικόνα θα ανακαλέσουν στη συνέχεια, λίγα δευτερόλεπτα πριν το ανακαλέσουν οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στο πείραμα.
Η μελέτη πραγματοποιήθηκε από τον Kenneth Norman, έναν βοηθό καθηγητή της ψυχολογίας, και τον Sean Polyn, που πήρε το 2005 Ph.D στην ψυχολογία από το πανεπιστήμιο του Princeton και που είναι τώρα μεταδιδακτορικός ερευνητής του πανεπιστημίου της Pennsylvania. Συνεργάστηκαν με τον Jonathan Cohen, διευθυντή του κέντρου μελέτης για τον εγκέφαλο, το νου και τη συμπεριφορά στο Princeton και με τον Vaidehi Natu, ερευνητή στο εργαστήριο του Kenneth Norman.

«Όταν προσπαθείτε να θυμηθείτε κάτι που συνέβη στο παρελθόν, αυτό που κάνετε είναι να προσπαθείτε να επανέρθετε στην εγκεφαλική κατάσταση που είχατε όταν έγινε το γεγονός» λέει ο Norman. «Εάν μπορείτε να επανέλθετε στη νοητική κατάσταση που είχατε κατά τη διάρκεια του γεγονότος που προσπαθείτε να θυμηθείτε, αυτό θα επιτρέψει να θυμηθείτε συγκεκριμένες λεπτομέρειες. Οι τεχνικές που χρησιμοποιήσαμε σε αυτήν την μελέτη, μας επιτρέπουν να συλλάβουμε για κάθε στιγμή, πόσο καλά μπορούν οι εξεταζόμενοι να ανακτήσουν την εγκεφαλική απεικόνιση του αρχικού γεγονότος».

Στο πείραμα, οι συμμετέχοντες μελέτησαν συνολικά 90 εικόνες σε τρεις κατηγορίες - διάσημες προσωπικότητες, γνωστές τοποθεσίες και κοινά αντικείμενα - και προσπάθησαν έπειτα να θυμηθούν τις εικόνες. Ο Norman και οι συνάδελφοί του χρησιμοποίησαν το fMRI (σκάνερ λειτουργικής μαγνητικής απεικόνισης: functional magnetic resonance imaging scanner) του Princeton για να φωτογραφίσουν τα μοτίβα εγκεφαλικής δραστηριότητας, καθώς οι συμμετέχοντες στο πείραμα μελετούσαν τις εικόνες.

Στη συνέχεια, προγραμμάτισαν κατάλληλα έναν υπολογιστή, ώστε να διακρίνει μεταξύ των εγκεφαλικών μοτίβων που αντιστοιχούσαν στις εικόνες προσώπων, τοποθεσιών και αντικειμένων.

Το πρόγραμμα του υπολογιστή χρησιμοποιήθηκε, για να ανιχνεύσει την εγκεφαλική δραστηριότητα των συμμετεχόντων καθώς θυμόντουσαν τις εικόνες, ώστε να διαπιστώσει πόσο ταίριαζε η εγκεφαλική αυτή δραστηριότητα με αυτήν, της αρχικής θέασης των εικόνων. Οι ερευνητές διαπίστωσαν πως εγκεφαλικά μοτίβα συγκεκριμένων κατηγοριών όπως πρόσωπα, άρχισαν να εμφανίζονται περίπου 5 δευτερόλεπτα πριν τα θυμηθούν οι άνθρωποι που εξετάζονταν, πράγμα που υποδηλώνει πως οι εξεταζόμενοι έφερναν αρχικά στο νου τους τις γενικές ιδιότητες της εικόνας, ώστε να θυμηθούν στη συνέχεια και τις λεπτομέρειες.

«Αυτό που μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια, είναι ότι αυτό που σου δίνει η μνήμη, εξαρτάται από το πώς τη χειρίζεσαι. Εάν μπορείς να τη χειριστείς με έναν τέλειο τρόπο, μπορείς να θυμηθείς πράγματα, που δεν είχες καν ιδέα ότι υπήρχαν στο μυαλό σου», λέει ο Norman. «Η μέθοδος αυτή, μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε τον τρόπο, που οι άνθρωποι που εξετάζουμε χρησιμοποιούν τη μνήμη τους, πράγμα που με τη σειρά του μας δίνει μια δυνατότητα να προβλέψουμε, τι θα θυμηθούν οι άνθρωποι αυτοί. Ελπίζουμε πως μακροπρόθεσμα αυτή η μελέτη θα βοηθήσει τους ψυχολόγους να αναπτύξουν καλύτερες θεωρίες, σχετικά με τις στρατηγικές που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να θυμηθούν, αλλά και να βρούμε τρόπους για να κάνουμε τον τρόπο που ο άνθρωπος θυμάται, πιο αποτελεσματικό».

Έτσι, για άλλη μια φορά η επιστήμη έρχεται να ξανά - ανακαλύψει, αυτό που για αρχαιότερες γενιές ήταν μία αναμφίβολη πραγματικότητα. Αυτό, που έκανε εκατοντάδες ποιητές της προκλασσικής εποχής, να θυμούνται απέξω τα ομηρικά έπη, ή ακόμα και οι στρατηγικές που εισήγαγε ο Τζορντάνο Μπρούνο και ο Τζούλιο Καμίλλο, ως τρόπους για να μπορούμε να ταξιδέψουμε πίσω στο δικό μας χρόνο: Τη μνημοτεχνική.

Θεωρία του "μηδενικού σημείου": Χαρτογραφώντας μια νέα πραγματικότητα



Μια ομάδα πρωτοπόρων επιστημόνων ανακάλυψαν πως ο τομέας μηδενικού σημείου (Zero Point Field, αναφερόμενο και ως ηλεκτρομαγνητικό κβαντικό κενό) - ένας ωκεανός υποατομικών δονήσεων στο διάστημα που βρίσκεται ανάμεσα στα πράγματα - συνδέει τα πάντα στο σύμπαν, κάτι σαν τη Δύναμη (The Force) στη γνωστή ταινία Star Wars.

Η θεωρία του τομέα (ZPF) προσφέρει μια ριζικά νέα άποψη του πως λειτουργεί ο κόσμος αλλά ακόμα και το σώμα μας. Ο ανθρώπινος νους και το σώμα δεν είναι διαχωρισμένα από το περιβάλλον τους, αλλά αποτελούν ένα «πακέτο» παλλόμενης ενέργειας που συνεχώς αλληλεπιδρά με την απέραντη ενεργειακή θάλασσα. Ο τομέας μας δίνει την εικόνα ενός σύμπαντος με άπειρες διασυνδέσεις και μια νέα επιστημονική θεωρία που δίνει νόημα στα υπερφυσικά φαινόμενα.

Μοιάζει λοιπόν όλη η ιστορία πράγματι σαν τη Δύναμη στο Star Wars; Ένας μεγάλος αριθμός επιστημόνων σε όλον τον κόσμο, κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια για να δείξουν πως το ενεργειακό πεδίο μηδενικού σημείου συνδέει τα πάντα στο σύμπαν και πως εμείς οι ίδιοι αποτελούμε τμήμα αυτού του δυναμικού ιστού ενεργειακών αλληλεπιδράσεων. Αποκαλύπτει επίσης ένα ριζικά καινοτόμο παράδειγμα (paradigm) στον τομέα της βιολογίας και δίνει μία νέα κοσμοθέαση στα πιο θεμελιώδη επίπεδα που αφορούν τον κόσμο μας.

Από το μυστήριο στη σφαίρα της αυστηρής επιστήμης

Εδώ, στο αποκαλούμενο «νεκρό» διάστημα, ίσως να βρίσκεται το κλειδί για πολλές ζωτικές διαδικασίες, από το πώς επικοινωνούν τα κύτταρα, μέχρι του πως οι διάφοροι οργανισμοί παίρνουν το τελικό τους σχήμα. Ο τομέας μηδενικού σημείου είναι υπεύθυνος για τις υψηλότερες νοητικές μας λειτουργίες - τη μνήμη, τη διαίσθηση, τη δημιουργικότητα. Είναι η δύναμη που καθορίζει εάν είμαστε υγιείς ή ασθενείς, η δύναμη που πρέπει να επικαλεστούμε για να θεραπευθούμε και να θεραπεύσουμε. Πρωτότυπα και αρκετά τεκμηριωμένα η θεωρία του τομέα αποσπά πολλά γνωστικά αντικείμενα από τη σφαίρα του μυστηρίου και τα φέρνει στην περιοχή της αυστηρής επιστήμης.

Το σύμπαν μοιάζει έτσι αλληλοσυνδεόμενο, να προκαλεί για μία νέα επιστημονική θεωρία, που να εμπεριέχει και τα υπερφυσικά φαινόμενα. Προσφέρει μία ερμηνεία για τα περισσότερα και βαθύτερα μυστήρια που απασχόλησαν τον άνθρωπο, από την εναλλακτική ιατρική και τις πνευματικές θεραπείες, έως την εξωαισθητήρια αντίληψη και το ομαδικό ασυνείδητο. Θα μπορούσε ακόμα και να απαντήσει σε κάποιες από τις μεγαλύτερες ερωτήσεις: τι είναι η ανθρώπινη συνείδηση και τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε.

Στη θεωρία του τομέα μηδενικού σημείου έχουν αφιερωθεί επιστήμονες που φαίνεται πως είναι στα πρόθυρα να φέρουν σχεδόν τον ίδιο τύπο επανάστασης, που εμφανίστηκε ακριβώς έναν αιώνα πριν, όταν άλλαξε η κβαντική θεωρία το πρόσωπο της φυσικής για πάντα. Η ιστορία της θρυλικής σχεδόν αυτής ανακάλυψης αποτελεί ένα μικρό θρίλερ με το δίκιο του, έχοντας αναμείξει τη CIA, ρώσικες περιοχές δομικών, διαστημικά προγράμματα της NASA, προγράμματα που αφορούν το ταξίδι στο χρόνο και μια μικρή ομάδα ανδρών και γυναικών που στην κυριολεξία «έπιασαν απ' τα μαλλιά» τη φυσική του αδυνάτου. Σαν κάτι που το περίμεναν οι άνθρωποι της νέας εποχής εδώ και χρόνια, η θεωρία του τομέα μπορεί να αλλάξει τελείως την αντίληψή μας για το πώς λειτουργεί ο κόσμος.

Μια νέα κοσμοθέαση αποκαλύπτεται

Σύμφωνα με τη Βιολογία:


Ο άνθρωπος είναι μια μηχανή επιβίωσης που τροφοδοτείται κατά ένα μεγάλο μέρος από τις χημικές ουσίες και τη γενετική κωδικοποίηση.

Ο εγκέφαλος είναι ένα διακριτικό όργανο και η έδρα της συνείδησης, το οποίο επίσης κατά ένα μεγάλο μέρος ελέγχεται από τη χημεία, την επικοινωνία των κυττάρων και την κωδικοποίηση του DNA.

Το άτομο είναι ουσιαστικά απομονωμένο από τον κόσμο του, και ο νους του είναι ξεχωριστός από το σώμα του.

Ο χρόνος και το διάστημα είναι πεπερασμένες, καθολικές αρχές.

Τίποτα δεν ταξιδεύει γρηγορότερα από την ταχύτητα του φωτός.


Σύμφωνα με τη θεωρία τομέα μηδενικού σημείου:


Η επικοινωνία του κόσμου δεν εμφανίζεται στην ορατή σφαίρα του Νεύτωνα, αλλά στον υποατομικό κόσμο του Werner Heisenberg.

Τα κύτταρα και το DNA επικοινωνούν μέσω συχνοτήτων.
Ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται και καταγράφει τον κόσμο μέσα από παλλόμενα κύματα.

Το θεμέλιο του κόσμου είναι μια υποδομή, που αποτελεί ουσιαστικά ένα μέσο καταγραφής των πάντων, δίνοντας τη δυνατότητα σε καθετί στο σύμπαν να επικοινωνήσει με οτιδήποτε.

Οι άνθρωποι είναι αδιαίρετοι από το περιβάλλον τους.

Η συνείδηση της ζωής δεν είναι μια απομονωμένη οντότητα. Αυξάνει την τάξη στον υπόλοιπο κόσμο.

Η συνείδηση των ανθρώπινων όντων έχει απίστευτες δυνάμεις: να μπορούμε να θεραπευόμαστε, να θεραπεύουμε τον κόσμο, να κάνουμε τα πράγματα όπως θα θέλαμε να είναι.

Χρησίμευε το Στόουνχετζ για τον υπολογισμό των εκλείψεων;



Κάθε χρόνο την πρώτη μέρα του καλοκαιριού (21 Ιουνίου), ο Ήλιος ανατέλλει από ένα σημείο που είναι πιο βόρεια από κάθε άλλη μέρα μέσα στο χρόνο. Στα ερείπια του Στόουνχετζ στην Αγγλία, η ανατολή του θερινού ηλιοστασίου εμφανίζεται στον ορίζοντα σε ευθυγράμμιση με την ογκώδη κύρια πέτρα του μνημείου. Αυτό είναι το σημαντικότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του μνημείου αυτού, που πιθανολογείται πως χτίστηκε την ίδια εποχή με τη μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου.

Είναι πολύ πιθανό πως οι κατασκευαστές του Στόουνχετζ τη χρησιμοποίησαν για να σηματοδοτήσουν την σημαντική αυτή ημέρα, ως την έναρξη κάθε έτους. Μετρώντας τον αριθμό των ημερών μεταξύ των ετησίων αυτών ευθυγραμμίσεων, μπορούσαν να υπολογίσουν το μήκος του έτους. Θα μπορούσε κατά αυτόν τον τρόπο να χρησιμεύει σαν ένα πρακτικό ημερολόγιο για να χαρακτηριστούν περίοδοι, όπως αυτή των διακοπών, ή κάποιων εποχιακών εορτών, καθώς και για να σηματοδοτήσουν την έγκαιρη καλλιέργεια και την εποχή της συγκομιδής των σπαρτών.

Αλλά για να προβλεφθούν εκλείψεις, είναι αναγκαίο να γνωρίζει κανείς την ακριβή διάρκεια δύο άλλων κύκλων. Ο ένας από αυτούς - το μήκος του σεληνιακού μήνα - καθορίζεται με ευκολία. Είναι απλά ο αριθμός των ημερών μεταξύ της μίας πανσελήνου και της επόμενης. Αυτός ο κύκλος των 29 - ½ ημερών είναι σημειωμένος στο Στόουνχετζ με δύο δακτυλίους που έχουν 29 και 30 τρύπες.

Ο άλλος κύκλος ωστόσο, είναι συνολικά διαφορετικού χαρακτήρα: είναι ο κύκλος της περιστροφής δύο αοράτων σημείων στο διάστημα. Τα στοιχεία δείχνουν πως οι κατασκευαστές του μνημείου, πιθανότατα να είχαν ανακαλύψει αυτόν τον κύκλο και πως μπορεί να χρησιμοποιούσαν το Στόουνχετζ για να προβλέψουν τις εκλείψεις. Αυτά τα δύο αόρατα σημεία στο διάστημα λέγονται σεληνιακοί δεσμοί. Αυτά είναι τα σημεία όπου η τροχιά της σελήνης, η οποία έχει μία ελαφρά κλίση, τέμνει το επίπεδο της γήινης τροχιάς.

Θα πρέπει να χρειάστηκαν πολλές δεκαετίες αμέτρητων θεάσεων της σεληνιακής κίνησης στον ουρανό, για να μπορέσει να διαπιστωθεί ο κύκλος των σεληνιακών δεσμών. Αυτή η πληροφορία - που θα μπορούσε να περνάει από γενιά σε γενιά - διατηρήθηκε στο Στόουνχετζ. Όλες οι ευθυγραμμίσεις της σελήνης που είναι απαραίτητες για τον καθορισμό αυτού του κύκλου, είναι σημειωμένες με ογκώδεις πέτρες.

Ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, που παρατήρησαν αυτόν τον αδιόρατο κύκλο, πριν ακόμα χρησιμοποιηθούν τα πρώτα μεταλλικά εργαλεία από την ανθρωπότητα;

Κάποιοι πρότειναν την υπόθεση, πως το Στόουνχετζ χτίστηκε από Δρυίδες, αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε και πολλά για τους κατασκευαστές του. Αυτό που ξέρουμε είναι, ότι οι ακριβείς κινήσεις του Ήλιου και της Σελήνης απεικονίζονται στην αρχιτεκτονική δομή του Στόουνχετζ, και μπορούμε να δικαιολογήσουμε, πως πιθανότατα μπορεί να χρησιμοποιήθηκαν για να σημειώσουν τους κύκλους αυτούς. Ο αριθμός των πετρών ή των τρυπών στο έδαφος στους ποικίλους δακτυλίους του μνημείου, αντιπροσωπεύουν συγκεκριμένους αριθμούς ημερών ή ετών στους κύκλους. Μετακινώντας σημάδια (όπως πέτρες) στον δακτύλιο σύμφωνα με τους κύκλους (σεληνιακούς ή ηλιακούς), θα μπορούσε κανείς να παρακολουθήσει τη θέση του ήλιου και της σελήνης, καθώς και των δύο αόρατων δεσμών, για να προκύψουν αστρονομικά συμπεράσματα.

Μία έκλειψη μπορεί να συμβεί μόνο όταν ο ήλιος πλησιάζει να ευθυγραμμιστεί με έναν σεληνιακό δεσμό. Χρησιμοποιώντας το Στόουνχετζ για να κρατούν λογαριασμό στη θέση του ήλιου και των δεσμών, οι «επικίνδυνες» περίοδοι των εκλείψεων θα μπορούσαν να προβλεφθούν. Μία νέα ή μια γεμάτη σελήνη εμφανιζόμενη κατά τη διάρκεια ενός από αυτές τις περιόδους, θα απαιτούσε μεγάλο ξενύχτι για να διαπιστωθεί, εάν η σεληνιακή ή η ηλιακή έκλειψη θα ήταν ορατή από το Στόουνχετζ. Μία ολική έκλειψη του ηλίου θα ήταν σπάνια. Αλλά ο νόμος των μέσων όρων επιβεβαιώνει πως είτε μια μερική ηλιακή έκλειψη, είτε μια σεληνιακή έκλειψη, μπορεί να τη δει κανείς (επιτρεπομένων των συνθηκών) από το ίδιο σημείο της γης, περίπου μία φορά κάθε χρόνο. Γιατί να είναι οι εκλείψεις τόσο σημαντικές για τους αρχαίους ανθρώπους του Στόουνχετζ;

Ίσως θεωρούσαν το σκοτείνιασμα του ήλιου ή της σελήνης σαν ένα τρομαχτικό γεγονός, έναν οιωνό από τον ουρανό ή μια προειδοποίηση καταστροφής. Πολλοί πολιτισμοί ερμήνευσαν τις εκλείψεις με αυτόν τον τρόπο. Αλλά η εκλεπτυσμένη αστρονομία που φαίνεται από την κατασκευή του Στόουνχετζ, υποδηλώνει πως οι κατασκευαστές του είχαν κάτι άλλο στο μυαλό τους. Η κατανόησή τους για τους κύκλους της σελήνης και του ήλιου θα πρέπει να τους οδήγησαν (ή να δημιουργήθηκαν από) μεγάλο σεβασμό στους κοσμικούς νόμους. Οι εκλείψεις μπορεί να θεωρούνταν υπό το πρίσμα της επιβεβαίωσης της ισχύος αυτών των νόμων. Ή ακόμα, οι αόρατοι σεληνιακοί δεσμοί, θα μπορούσαν να αποτελούν ένα θρησκευτικό στοιχείο, συμβολίζοντας αόρατους θεούς που είχαν την ικανότητα να εξαφανίζουν τα φωτεινότερα σώματα στον ουρανό.

Η άποψη ότι το Στόουνχετζ ήταν λατρευτικό κέντρο έχει εμφανιστεί σε αρκετές περιπτώσεις. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τους ανθρώπους της παλαιολιθικής εποχής να συγκεντρώνονται σε ένα ιερό τόπο σε κάποιον ιερό χρόνο (όπως κατά τη διάρκεια εκλείψεων, ηλιοστασίων και ισημεριών), για να ενισχύσουν τελετουργικά τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

Ο βρετανός αρχαιοσυλλέκτης Dr. William Stukeley, που το 1740 ήταν ο πρώτος που παρατήρησε την ευθυγράμμιση του ήλιου στο Στόουνχετζ κατά το θερινό ηλιοστάσιο, προώθησε την άποψη ότι το μνημείο χτίστηκε από τους Δρυίδες για τη λατρεία του όφη. Υποστήριξε ότι το Στόουνχετζ και παρόμοιοι κύκλοι από πέτρες, ήταν ναοί του όφεως, που τους ονόμασε «Dracontia». Θα μπορούσε αυτός ο συμβολισμός να σχετίζεται με τις εκλείψεις; Ας θυμηθούμε πως το κλειδί για τις εκλείψεις είναι η θέση των σεληνιακών δεσμών. Το χρονικό διάστημα που χρειάζεται η σελήνη για να ξαναπεράσει από έναν δεσμό (περίπου 27,2 ημέρες) οι αστρονόμοι το ονομάζουν «μήνα του δράκοντα» - draconic month. Πιθανόν λοιπόν οι μυθικοί όφεις του Στόουνχετζ και ο θρυλικός δράκος που τρώει τον ήλιο, είναι σύμβολα του ίδιου πράγματος: της αόρατης παρουσίας στο χρόνο και στο διάστημα, που σκιάζει τον ήλιο και τη σελήνη.

Τι συμβαίνει τελικά κύριε Αϊνστάιν;

Επιστήμονες που χρηματοδοτούνται από την ESA (ευρωπαϊκή διαστημική υπηρεσία) πιστεύουν πως κατάφεραν να μετρήσουν το βαρυτικό ισοδύναμο ενός μαγνητικού πεδίου, για πρώτη φορά σε ένα εργαστήριο.


Κάτω από συγκεκριμένες ειδικές συνθήκες, η επίδραση είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που αναμενόταν σύμφωνα με την γενική θεωρία της σχετικότητας και θα μπορούσε να βοηθήσει τους φυσικούς να κάνουν ένα σημαντικό βήμα προς την επιδίωξη μιας κβαντικής θεωρίας της βαρύτητας.

Όπως ένα κινούμενο ηλεκτρικό φορτίο δημιουργεί ένα μαγνητικό πεδίο, έτσι και μία κινούμενη μάζα παράγει ένα μαγνητο-βαρυτικό πεδίο. Σύμφωνα με τη θεωρία της γενικής σχετικότητας, η επίδραση του δεύτερου είναι ουσιαστικά αμελητέα. Ωστόσο ο Martin Tajmar, (ARC Seibersdorf Research GmbH, Austria) πιστεύει πως μαζί με τους συνεργάτες του, κατάφερε να μετρήσει την επίδραση αυτή εργαστηριακά.

Το πείραμά τους περιλαμβάνει έναν δακτύλιο από υπεραγώγιμο υλικό που περιστρέφεται στις 6.500 στροφές το λεπτό. Οι υπεραγωγοί είναι ειδικά υλικά, που χάνουν την ηλεκτρική τους αντίσταση σε συγκεκριμένες θερμοκρασίες. Η περιστροφή ενός υπεραγωγού μπορεί να παράγει ένα ασθενές μαγνητικό πεδίο, το αποκαλούμενο «London moment». Το νέο πείραμα εξετάζει μία υπόθεση που εξηγεί τη διαφορά μεταξύ των μετρήσεων μεγάλης ακριβείας σε ζεύγη Cooper και της πρόβλεψης των μετρήσεων αυτών μέσω της κβαντικής θεωρίας. Ανακάλυψαν πως αυτή η ανωμαλία θα μπορούσε να δικαιολογηθεί από την παρουσία ενός μαγνητο-βαρυτικού πεδίου στον περιστρεφόμενο υπεραγωγό.

(Ζεύγη Cooper: αναφέρονται στη θεωρία «BCS» - από τα ονόματα των 3 ιδρυτών της: Bardeen, Cooper και Schrieffer. Η θεωρία αυτή εξηγεί σε επαρκή βαθμό την τυπική υπεραγωγιμότητα, την ιδιότητα δηλαδή ορισμένων μετάλλων, σε χαμηλές θερμοκρασίες να άγουν το ηλεκτρικό ρεύμα χωρίς αντίσταση. Η θεωρία εξετάζει την υπεραγωγιμότητα ως ένα μακροσκοπικό κβαντομηχανικό αποτέλεσμα. Προτείνει ότι ηλεκτρόνια με αντίθετο σπιν μπορούν να αποτελέσουν ζεύγος, σχηματίζοντας τα λεγόμενα ζεύγη Cooper).

Οι μικροί αισθητήρες επιτάχυνσης που τοποθετήθηκαν σε διάφορες θέσεις κοντά στον περιστρεφόμενο υπεραγωγό (ο οποίος έπρεπε να επιταχύνεται για να υπάρξει αξιοσημείωτη επίδραση), κατέγραψαν ένα πεδίο επιτάχυνσης εκτός του υπεραγωγού, που φαίνεται πως προέκυψε από το μαγνητο-βαρυτικό πεδίο του.

«Αυτό το πείραμα είναι το βαρυτικό ανάλογο του πειράματος του Faraday για την ηλεκτρομαγνητική επαγωγή, που έγινε το 1831. Δείχνει πως ένα υπεραγώγιμο γυροσκόπιο είναι σε θέση να παράγει ένα ισχυρό μαγνητο-βαρυτικό πεδίο και είναι έτσι το βαρυτικό ανάλογο της μαγνητικής σπείρας. Ανάλογα με τις περαιτέρω επιβεβαιώσεις του πειράματος, αυτό το αποτέλεσμα θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια νέα περιοχή στην τεχνολογία, που θα είχε πολυάριθμες εφαρμογές σε τομείς όπως το διάστημα ή η υψηλή τεχνολογία (high-tech)» λέει ο διευθυντής της έρευνας στο ESA, Clovis de Matos.

Παρόλο που το πεδίο αυτό είναι μόλις 100 εκατομμυριοστά της επιτάχυνσης που προέρχεται από το βαρυτικό πεδίο της γης, η μέτρησή του δίνει ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα: είναι εκατό χιλιάδες τρισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερο από αυτό, που προβλέπει η γενική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν. Αρχικά, οι ερευνητές δεν μπορούσαν καν να πιστέψουν τα ίδια τα αποτελέσματα της έρευνάς τους!

Μαγνητοβαρυτική επαγωγή βαρυτικών πεδίων.



Ο υπεραγώγιμος δακτύλιος του πειράματος

«Κάναμε περισσότερα από 250 πειράματα, προσπαθήσαμε να βελτιώσουμε τις δυνατότητές μας για ένα διάστημα μεγαλύτερο των 3 ετών και συζητήσαμε την εγκυρότητα των αποτελεσμάτων για 8 μήνες πριν κάνουμε αυτήν την ανακοίνωση. Τώρα είμαστε βέβαιοι για τη μέτρηση» λέει ο Tajmar που εκτέλεσε τα πειράματα και ελπίζει πως άλλοι φυσικοί θα διεξάγουν εναλλακτικούς τύπους του πειράματος, έτσι ώστε να ελεγχθούν τα αποτελέσματα και να αποκλειστεί κάποιο πιθανό λάθος.

Παράλληλα με την πειραματική αξιολόγηση της υπόθεσής τους, ο Tajmar και η ομάδα του έψαξαν επίσης για ένα πιο ξεκάθαρο θεωρητικό μοντέλο του λεγόμενου μαγνητο-βαρυτικού «London Moment». Άντλησαν την έμπνευσή τους από την υπεραγωγιμότητα. Οι ηλεκτρομαγνητικές ιδιότητες των υπεραγωγών εξηγούνται στην κβαντική θεωρία με την υπόθεση, ότι οι φορείς του ηλεκτρομαγνητισμού - τα φωτόνια - αποκτούν μάζα. Επιτρέποντας στους φορείς της βαρυτικής δύναμης - τα βαρυτόνια ή γκραβιτόνια - να γίνουν βαρύτερα, ανακάλυψαν πως η αναπάντεχα μεγάλη μαγνητο-βαρυτική δύναμη, θα μπορούσε να διαμορφωθεί ως μοντέλο.

«Εάν επιβεβαιωθεί, θα μπορούσε να είναι μια σημαντική ανακάλυψη» λέει ο Tajmar, «ανοίγει μία νέα οπτική για την έρευνα της γενικής σχετικότητας και τις συνέπειές της στον κβαντικό κόσμο».

Τα αποτελέσματα της έρευνας που έγινε στα πλαίσια της ESA, παρουσιάστηκαν σε ημερίδα της ESA στο ερευνητικό κέντρο τεχνολογίας της Ολλανδίας (ESTEC), στις 21 Μαρτίου του 2006.